ben geçen hftdan beri annemlerin yazlığındayım, eşim izinliydi geçen hft güya, ama burada yapılacak işler varmış, onları yaptılar babamla, çocuk yine hep bana kaldı, zaten eşim çocuğa bakmasın da yük taşısın razı yani.
annemler de güya bana destek oluyorlar ver biraz da ben tutayım diye diye hep kucaklarda gezdi bizimki, ben oyun halısına yatırıyorum az mızıklanınca almadılar mı seni deyip ya annem ya babam alıyor kucağına, sonra çok ağırlaşmış bu diyorlar, annem değil de babam ağlamasına hiç dayanamıyor ağlamasın diye hemen kucağa, valla en sonunda dün patladım, siz 10 dk tutuyorsunuz sonra hep bende, ağlasın napayım dedim, ağlamadan nasıl öğrenecek dedim...her istediği olmayacak bu hayatta dedim.
eşim de dün ist. a gitti yine, yarın dönecek, ama ben burada çok sıkıldım eve dönmek istiyorum, annemlerin de bana bi desteği yok nasılsa, evde daha rahatım, çocuk ağlayacak diye aklım çıkıyor burada.
bi de hiç işleri bitmiyor bizimkilerin, bi oturup dinlenelim yok, sürekli kendilerine iş çıkarıp yoruluyorlar sonra da çocuğa bakın diyemiyorum ben de, yazlık yerdesiniz işte, biraz rahat oluverin di mi, yok ama illa o kepenkler verniklenecek, demirler boyanacak, valla ben bu kadar emek harcayıp kendimi yoracağıma, iyice eskiyince değiştiririm hepsini tamam. param yetmezse tek tek değiştiririm, aman şu ne der bu ne der diye düşünmelerinden bıktım artık.
çocuğumun adına ise hala alışamadım, aklıma geldikçe ağlıyorum, ismiyle hiç hitap edilmediği için yavrum daha adını öğrenemedi, adını kuzusu ya da kuzu sanıyor kesin. ( annemler sürekli öyle seviyorlar ) ben de adını hiç söylemediğimden nerden öğrenecek yavrum. çok yoruldum artık... isyanlardayım... evde en azından kendi kendime otururum.