Merhaba arkadaşlar
İçimi dökmeye suanda cok ihtiyacım var.
Direkt konuya giriyorum.
7.5 yıl önce üniversitede tanıştık evlendik.
Farklı kültürlerin insanlarıydık,sevdik birbirimizi ve herseyin üstesinden geliriz dedik.
İşi nedeniyle her iki ailedende uzak bir sehirde olacaktık zaten.
Nişandı,düğündü,alışverişti,eşyaydı son derece sorunlu bir şekilde halloldu.Ailesi maddi durumları yerinde olmasına rağmen katkıda bulunmak istemedi,katkıda bulunmadığı halde herseyi kendileri belirlemek istedi vs.
Öyle böyle düğünü atlattık,sonra düğün takıları krizi çıktı,istedikleri oldu.
Sonra bayramlar,izinler burnumdan gelmeye başladı.Kayınvalide,görümce zaman zaman kayınpederin,laf sokmaları,hoş olmayan tutumları,kendilerini karar mercii tayin etmeleri,dediklerini yaptırma gayretleri vs.
Aman kırılmasınlar,incinmesinler diye sessiz seyirci kalmayı tercih eden koca...
Gitgide arttı dozu.Huzurum kalmamıştı.Kilometrelerce uzaktan,telefonla kumanda edilen bir evlilik haline dönüştü.
Sabrettim,çabaladım,düzelir dedimsede nafile.Hiçbir sey değişmiyor aksine beklentiler artıyor,saygı azalıyordu.
Ve birgün kayınpederin hakaretleri ve sessiz kocanın seyiri bardağı taşırdı.
Anladım,bu şekilde asla mutlu olamayacagımızı.Asla çekirdek bir aile olamayacagımızı.Güvenle kocamın omzuna yaslanıp,huzur bulamayacagımı.
Ailesinin müdahalelerine dur demenin,sınır çizmenin onlara karşı gelmek olduğuna inandığı için durumu kabullenmemi bekledi gözlerimin içine baka baka.
Nasıl olsa başka bir sorunumuz yoktu.Herkesin evliliğinde ne sorunlar vardı.Bizde bu durumu kabullenip görmezden,duymazdan gelebilirdik onun mantığınca...
Uymadı bana...Boşanalım o halde dedim.Tamam dedi önce,10 gün sonra bensiz yaşayamayacağını anladığını,beni çok sevdiğini,yuvasına sahip cıkacagını,hataları telafi edeceğini söyleyerek babama ve bana söz verdi.Bir şans daha verdik birbirimize,evliliğimize...
Kısa bir süre mesafeli kalmayı başardık ailesine.
Sonra yavaş yavaş görüşmeye başladık.
Kayınvalide ve kayınpeder ne kadar temkinliyse,görümcenin bir o kadar birikmiş stratejileri vardı.Abisinin birinci önceliği olmaya devam etmeye and içmişti.
Bir şekilde,evlat evlattır,kardeş kardeştir,eş eştir diye anlatmaya calıştım.Oğullarını ellerinden alma,onlardan koparma gibi bir niyetimin olmadığını anlatmaya calıştım.
Zaman gecti...
Sanki bir şeyler düzeliyor gibiydi.
Zaman zaman sorunlar olsada görmezden gelmek istedim sanırım.
Ve 1 yıl önce cocuk sahibi olabilmek için infertilite tedavisine başladık.Aşılamalar,ameliyatlar,ağır ilaçlar,zor uygulamalar...Eşin özel sektörde olması ve yoğun olması nedeniyle tek başıma gecirmek zorunda olduğum uzun hastane günleri...
Fiziksel ve psikolojik olarak yıpranmışlığım,yorulmuşluğum...
Ve bu dönemde tekrar hortlayan kayınvalide ve görümce faktörü!Her adımdan haberdar olmak isteyen ve neticesinde umut kıran halleri...
Eşin tüp bebek tedavisine başlama zamanında depresen aile özlemi.Oysa 1 ay önce görüşülmüş,hasret giderilmişti.Ve tedaviye başlama tarihi bu ziyarete müsade etmiyordu.Alınan ilaçlar,gecen zamana,emeğe yazıktı bu ay pas geçelim demek...
Ama o rest cekmeyi tercih etti.Kesin kararlıydı ailesine gidecekti ve bende onunla gidecektim.Ailesine olan mesafe (yılda min 2 kere gitmek ve min 2 kere bize gelmeleri) ona cok ağır geliyordu.Daha çok birlikte olunmalıydı ve her ne yaşanırsa yasansın ben görmezden,duymazdan gelmeliydim ...
Suan ne fizyolojik ne psikolojik olarak bunun uygun olmadığını,1 yıldır hastanedeki uğraşlarımın sonucuna bu kadar yaklaşmısken ve doktor ısrarlıyken,keyfen ben ailemi özledim gidelim demek fazlasıyla ziyandı.
Çocuğumuzun olmasını benden çok istiyordu oysa ki.İlk önceliğiydi!
Ama suan evliliğimiz çıkılmayan seyahat ve çekilen reste olumlu cevap almadığı için boşanma sürecine girdi.Ya herro ya merro dedi.
Şimdi ben 1 yıllık hastane yorgunluğuma,aldığım ilaçlaramı yanayım,davayı dahi benim açmamı bekleyen bir kocayamı yanayım.Tek kişilik hastane serüveninden,adliye kolidorlarına böylesine hızlı bir gecişi şuan beynim ve bünyem kaldırmaz durumda...
İçimi dökmeye suanda cok ihtiyacım var.
Direkt konuya giriyorum.
7.5 yıl önce üniversitede tanıştık evlendik.
Farklı kültürlerin insanlarıydık,sevdik birbirimizi ve herseyin üstesinden geliriz dedik.
İşi nedeniyle her iki ailedende uzak bir sehirde olacaktık zaten.
Nişandı,düğündü,alışverişti,eşyaydı son derece sorunlu bir şekilde halloldu.Ailesi maddi durumları yerinde olmasına rağmen katkıda bulunmak istemedi,katkıda bulunmadığı halde herseyi kendileri belirlemek istedi vs.
Öyle böyle düğünü atlattık,sonra düğün takıları krizi çıktı,istedikleri oldu.
Sonra bayramlar,izinler burnumdan gelmeye başladı.Kayınvalide,görümce zaman zaman kayınpederin,laf sokmaları,hoş olmayan tutumları,kendilerini karar mercii tayin etmeleri,dediklerini yaptırma gayretleri vs.
Aman kırılmasınlar,incinmesinler diye sessiz seyirci kalmayı tercih eden koca...
Gitgide arttı dozu.Huzurum kalmamıştı.Kilometrelerce uzaktan,telefonla kumanda edilen bir evlilik haline dönüştü.
Sabrettim,çabaladım,düzelir dedimsede nafile.Hiçbir sey değişmiyor aksine beklentiler artıyor,saygı azalıyordu.
Ve birgün kayınpederin hakaretleri ve sessiz kocanın seyiri bardağı taşırdı.
Anladım,bu şekilde asla mutlu olamayacagımızı.Asla çekirdek bir aile olamayacagımızı.Güvenle kocamın omzuna yaslanıp,huzur bulamayacagımı.
Ailesinin müdahalelerine dur demenin,sınır çizmenin onlara karşı gelmek olduğuna inandığı için durumu kabullenmemi bekledi gözlerimin içine baka baka.
Nasıl olsa başka bir sorunumuz yoktu.Herkesin evliliğinde ne sorunlar vardı.Bizde bu durumu kabullenip görmezden,duymazdan gelebilirdik onun mantığınca...
Uymadı bana...Boşanalım o halde dedim.Tamam dedi önce,10 gün sonra bensiz yaşayamayacağını anladığını,beni çok sevdiğini,yuvasına sahip cıkacagını,hataları telafi edeceğini söyleyerek babama ve bana söz verdi.Bir şans daha verdik birbirimize,evliliğimize...
Kısa bir süre mesafeli kalmayı başardık ailesine.
Sonra yavaş yavaş görüşmeye başladık.
Kayınvalide ve kayınpeder ne kadar temkinliyse,görümcenin bir o kadar birikmiş stratejileri vardı.Abisinin birinci önceliği olmaya devam etmeye and içmişti.
Bir şekilde,evlat evlattır,kardeş kardeştir,eş eştir diye anlatmaya calıştım.Oğullarını ellerinden alma,onlardan koparma gibi bir niyetimin olmadığını anlatmaya calıştım.
Zaman gecti...
Sanki bir şeyler düzeliyor gibiydi.
Zaman zaman sorunlar olsada görmezden gelmek istedim sanırım.
Ve 1 yıl önce cocuk sahibi olabilmek için infertilite tedavisine başladık.Aşılamalar,ameliyatlar,ağır ilaçlar,zor uygulamalar...Eşin özel sektörde olması ve yoğun olması nedeniyle tek başıma gecirmek zorunda olduğum uzun hastane günleri...
Fiziksel ve psikolojik olarak yıpranmışlığım,yorulmuşluğum...
Ve bu dönemde tekrar hortlayan kayınvalide ve görümce faktörü!Her adımdan haberdar olmak isteyen ve neticesinde umut kıran halleri...
Eşin tüp bebek tedavisine başlama zamanında depresen aile özlemi.Oysa 1 ay önce görüşülmüş,hasret giderilmişti.Ve tedaviye başlama tarihi bu ziyarete müsade etmiyordu.Alınan ilaçlar,gecen zamana,emeğe yazıktı bu ay pas geçelim demek...
Ama o rest cekmeyi tercih etti.Kesin kararlıydı ailesine gidecekti ve bende onunla gidecektim.Ailesine olan mesafe (yılda min 2 kere gitmek ve min 2 kere bize gelmeleri) ona cok ağır geliyordu.Daha çok birlikte olunmalıydı ve her ne yaşanırsa yasansın ben görmezden,duymazdan gelmeliydim ...
Suan ne fizyolojik ne psikolojik olarak bunun uygun olmadığını,1 yıldır hastanedeki uğraşlarımın sonucuna bu kadar yaklaşmısken ve doktor ısrarlıyken,keyfen ben ailemi özledim gidelim demek fazlasıyla ziyandı.
Çocuğumuzun olmasını benden çok istiyordu oysa ki.İlk önceliğiydi!
Ama suan evliliğimiz çıkılmayan seyahat ve çekilen reste olumlu cevap almadığı için boşanma sürecine girdi.Ya herro ya merro dedi.
Şimdi ben 1 yıllık hastane yorgunluğuma,aldığım ilaçlaramı yanayım,davayı dahi benim açmamı bekleyen bir kocayamı yanayım.Tek kişilik hastane serüveninden,adliye kolidorlarına böylesine hızlı bir gecişi şuan beynim ve bünyem kaldırmaz durumda...
