10 aydır arayıp sormayan görümcelerimden 1 tanesi dün beni aradı Yani telefonumu biliyormuş... Açıp açmamakta çok kararsız kaldım, açmadım ilk önce. Sonra düşündüm neden arıyor ki beni diye. Artık ne kadar şaşırıp heyecan yaptımsa ellerim sırılsıklam oldu. Alışık olmayan bünyeye aranıp sorulmak dokunuyomuş onu anladım

Neyse sonra ben geri döndüm ve öncesinde kafamda ne konuşacağımı telefonu nasıl açmam gerektiğini falan planladım. Telefon çaldı ve Simuuuş diye bi ses tonuyla açıldı. Ben de böyle buzdolabı gibi, hayırdır x abla beni aramışsın da dedim. Cevap şu: hayır hayır. Evde epey bi yemek malzemesi vardı da, baktım daha da yapmazsam çürüyecekler (bu noktada hatalı bi laf ettiğini farkederek anında çark etti

) yani çürümeyecekler de, akşama yemek yapsam da gelseniz diyecektim. Daha ramazanda da kimseyi de çağırmadım vs vs. 5 dk konuş-MUŞ. konuşmuş diyorum, çünkü ben şöyleydim: hııı, iyi şükür, normal, olur, ben bi soriiim, bilmiyorum

neyse epey düşündükten sonra sırf insanlık bende kalsın diye gittik akşam. Normal bir akşamdı. Yine her zamanki gibi gıcık olduğum laflar döndü arada, halaaaaaam ay yerim ben seniii de yok bilmem ne de... Hııı halasısın! En son çıkıyoruz, diyo ki eee biz ne zaman gelelim. Duymazdan geldim. Cevap vermedim, gelin biz de bekleriz de demedim. Diyemiyorum ben öyle şeyleri numaradan da olsa... İnsanlar sanırım sanıyorlar ki hııı geldiğine göre geçti kalp kırgınlığı. Yok öyle bişe hacı! Geçmiyo işte. Bu ablası da gene de daha iyi diye gittim. Hiç değilse diğerleri gibi Duru doğduktan 3 gün, 1 hafta sonra gelmedi görmeye. Doğduğu gün öğlen biz çağırınca hemen geldi. İşte böyle...