Benim eşim de öyle yapıyor bazen. Benim yorulmama hatta yorulmayı bırak pert olmama anlam veremiyor, arada beş-on dakika oyalıyor ben de ev işiyle ilgileniyorum ya, dünyayı devirdiğini sanıyor herhalde kendisince.
Ama ben acımıyorum artık o madem benim görevim görüyor tüm bunları, ben de aynen ona görev görüyorum bir takım şeyleri.
Eskiden üzülürdüm çok yoğun tempoda ve çok esnek saatlerle çalışıyor diye. Kıyamazdım hiç iç buyurmadığım gibi, yapabildiğimce ayağına hizmet ederdim dinlensin diye.
Şimdi umurumda değil, iyice bencil oldum ben.
Ben kadınım diye tüm evin işi, çocuğun her sorumluluğu bana layık görülüyorsa, görevim görülüyorsa, o da sırf erkek diye eşekler gibi çalışmak zorunda.
Erkek olmasaymış madem.
Benim yetişemediğim yerde, yorgunluktan-uykusuzluktan geberse de kalkmak bakmak zorunda çocuğa. İstese de istemese de benim koştuğum işleri yapacak, benim angaryalarımı çekecek.
Ama bazen fark ediyorum, gece mızmızlıyo çocuk duyduğu halde kalkmıyo, bekliyo ki ben kalkayım. Acımadığımı fark etti sanırım
Yüklenebildiğimce yüklenirim böyle yaparsa, umurum değil valla.
