]Selam kızlar ,bgn derdim öyle büyük ki derdimi anlatacak yer ararken burayı buldum...Sizlerin beni anlayabileceğine ve yardımcı olabileceğine ınandım ve yazmaya karar werdım.Çunkı derdımı kımseye anlatamıyorum ,içim dopdolu acıyla taşacak gibiyim(
Eşimle 3 yıldır ewlıyız ve 8 aylık bır bebegımız var.Çok severek kısa sürede evlendık.Bebeğimiz doğduktan sonra sanki benden soğudu gibi yani artık onun karısı değilim de çocuğunun annesiymişim gibi.Eskiden olduğu gibi romantik şeyler yapmıyor özel günlerimizde hiç bişey yapmadı.Bunu yazmak ne kadar doğru bilmiyorum ama hamileyken korktuk hiç beraber olmadık doğumdan sonra da o pek yaklaşmadı...doğumla birlikte tabiki bedenim değişti acaba tiksinti mi oldu ki çok cnm sıkılıyor bu durumu konuşamıyorum lafını açmamla kapattırması bir oluyor zaten ne yapmalı nasıl bir yol takip etmeliyim bilmiyorum.
Ben her şekilde düzeltmeye çalıssam da 8aydır hıcbırsey duzelmıyor..
Bana göre bu hale gelışımızdekı sebepler:1.Ailemle bir bucuk yıldır aynı apartmanda olusumuz,
2.Doğum sonrası değişimi (babalıga adapte mı olamadı)
3.Benı kılolu bulması
4.Cinsellık yasamayısımız
5.Bebegımızın uyku sorunu
Ona göre ıse; sık sık yaptıgımız kavgaaların bırıkımı ve bu durumdayken cınsellık dusunemıyormus..Bense kardes gıbı oldugumuzu,cınsellıgın önemlı oldugunu söyluyorum ama nafıle..
En son 2 gun önce konustuk ,bana ne istediğini ne hissettigini bılmedıgını,hıcbırseyden mutlu olmadıgını,içinden bırsey gelmedıgını,hayattan zewk almadıgını söyledi..Ben de ''benı sevmıyor musun'' dedım ,''sevıyorum dıyemem '' lafı benı bıtırdı ...
Anladıgım kadarıyla EŞİM; devamlı yaptıgımız kavgaların hep surecegıne ve bırlıkte olmamızın gereksız olduguna ınanıyor..
Kendıne yenı ve kafası rahat bır hayat planlıyor..Uyku sorunu olmadan bebegı olmadan tek yasayıp kafa dınleyecegı,huzurlu
olabılecegı bır hayat..
BEN; bebegım ıcın devam etmek istiyorum,hatta aşık oldugum ıcın de ...Onsuz olmak ıstemıyorum ,cunkı özunde harıka bırıdır ve uzerımde cok emegı vardır..Böyle bırını kaybedersem bır daha kendıme gelemem,bebegıme tek basına aılemle bakamam..Kızımın gelecekte bır uvey babası-annesı olmasına dayanamam..Ama,kavgalarla onu korkutarak saygısızca da bır yere kadar gıder..Eninde sonunda o gitmeyı kafaya koymus,bense bırakmıyorum ..
Sonuc olarak o gun ben ''Benı sevmeyen ,ilgilenmeyen bırıyle ben de olamam ama bebegımızın sana da ıhtıyacı var,bu zor dönemlerını beraber atlatalım,aıleme söylemem ıcın zaman ver onları uzmek ıstemıyorum''dedım,o da kabul etti.Yani pamuk ipliğine bağlıyız ve ınsanlara rol yapacagız bırkac ay duracak,sonra da gidecek(( Hala umut ıcındeyım ve kaybetmek ıstemıyorum onu..Ama ne yapabılecegımı de hıc bılmıyorum kızlar..Küçük genc kızlık odama mınık bebegımle gerı dönmek bana cok agır gelıyor,meslegım olsaydı asla durmazdım ama bulacagım ıs bebegıme yetmemı veya onunla tek yasamamı saglayamaz..Kurulu duzenımı bozmak,sewdıgım adamı ellerımle baska kadınlara teslım etmek ıstemıyorum..İntiharı bıle dusundum ,ama bebegım ıcın yasıyor,herkese mutlu rolu yapıyorum ..Kimseyle paylasamıyorum..Bana fıkır verebılır mıısnız kızlar,sız olsanız ne yapardınız?Yuva kurmak kolay,ama yıkmak cok zormus özellıke de mınık bır bebekle(
Eşimle 3 yıldır ewlıyız ve 8 aylık bır bebegımız var.Çok severek kısa sürede evlendık.Bebeğimiz doğduktan sonra sanki benden soğudu gibi yani artık onun karısı değilim de çocuğunun annesiymişim gibi.Eskiden olduğu gibi romantik şeyler yapmıyor özel günlerimizde hiç bişey yapmadı.Bunu yazmak ne kadar doğru bilmiyorum ama hamileyken korktuk hiç beraber olmadık doğumdan sonra da o pek yaklaşmadı...doğumla birlikte tabiki bedenim değişti acaba tiksinti mi oldu ki çok cnm sıkılıyor bu durumu konuşamıyorum lafını açmamla kapattırması bir oluyor zaten ne yapmalı nasıl bir yol takip etmeliyim bilmiyorum.
Ben her şekilde düzeltmeye çalıssam da 8aydır hıcbırsey duzelmıyor..
Bana göre bu hale gelışımızdekı sebepler:1.Ailemle bir bucuk yıldır aynı apartmanda olusumuz,
2.Doğum sonrası değişimi (babalıga adapte mı olamadı)
3.Benı kılolu bulması
4.Cinsellık yasamayısımız
5.Bebegımızın uyku sorunu
Ona göre ıse; sık sık yaptıgımız kavgaaların bırıkımı ve bu durumdayken cınsellık dusunemıyormus..Bense kardes gıbı oldugumuzu,cınsellıgın önemlı oldugunu söyluyorum ama nafıle..
En son 2 gun önce konustuk ,bana ne istediğini ne hissettigini bılmedıgını,hıcbırseyden mutlu olmadıgını,içinden bırsey gelmedıgını,hayattan zewk almadıgını söyledi..Ben de ''benı sevmıyor musun'' dedım ,''sevıyorum dıyemem '' lafı benı bıtırdı ...
Anladıgım kadarıyla EŞİM; devamlı yaptıgımız kavgaların hep surecegıne ve bırlıkte olmamızın gereksız olduguna ınanıyor..
Kendıne yenı ve kafası rahat bır hayat planlıyor..Uyku sorunu olmadan bebegı olmadan tek yasayıp kafa dınleyecegı,huzurlu
olabılecegı bır hayat..
BEN; bebegım ıcın devam etmek istiyorum,hatta aşık oldugum ıcın de ...Onsuz olmak ıstemıyorum ,cunkı özunde harıka bırıdır ve uzerımde cok emegı vardır..Böyle bırını kaybedersem bır daha kendıme gelemem,bebegıme tek basına aılemle bakamam..Kızımın gelecekte bır uvey babası-annesı olmasına dayanamam..Ama,kavgalarla onu korkutarak saygısızca da bır yere kadar gıder..Eninde sonunda o gitmeyı kafaya koymus,bense bırakmıyorum ..
Sonuc olarak o gun ben ''Benı sevmeyen ,ilgilenmeyen bırıyle ben de olamam ama bebegımızın sana da ıhtıyacı var,bu zor dönemlerını beraber atlatalım,aıleme söylemem ıcın zaman ver onları uzmek ıstemıyorum''dedım,o da kabul etti.Yani pamuk ipliğine bağlıyız ve ınsanlara rol yapacagız bırkac ay duracak,sonra da gidecek(( Hala umut ıcındeyım ve kaybetmek ıstemıyorum onu..Ama ne yapabılecegımı de hıc bılmıyorum kızlar..Küçük genc kızlık odama mınık bebegımle gerı dönmek bana cok agır gelıyor,meslegım olsaydı asla durmazdım ama bulacagım ıs bebegıme yetmemı veya onunla tek yasamamı saglayamaz..Kurulu duzenımı bozmak,sewdıgım adamı ellerımle baska kadınlara teslım etmek ıstemıyorum..İntiharı bıle dusundum ,ama bebegım ıcın yasıyor,herkese mutlu rolu yapıyorum ..Kimseyle paylasamıyorum..Bana fıkır verebılır mıısnız kızlar,sız olsanız ne yapardınız?Yuva kurmak kolay,ama yıkmak cok zormus özellıke de mınık bır bebekle(