pamukelf
Daimi Üye
Merhabalar kızlar.
Bilenler bilir mayısta evlendim ben evlendiğimizin 2. günü kayınvalidem hastaneye yattı ve bypass oldu bizde balayımızı 1 gün yapıp hemen geri döndük ve ogün bugündür kayınvalidem hep hastanede bazen yoğun bakımda bazen servise çıkıyor şuanda yoğun bakımda (iyileşememesinin sebebi kendinin aşırı inatçılığı bunedenle sağlığına özen göstermemesi ve bence hastanenin yanlış tedavi uygulaması)
Kayınvalidem hastaneye yattığından beri hergün eşim akşamları hastaneye gidiyor akşamları en erken 11de eve geliyor özellikle kayınvalidem eşimi çağırıyor ve kardeşleride bu durumu kullanıyorlar ve hep akşamları eşim gidiyor çoğu zaman eşimin yüzünü bile görmüyorum(zaten özel durumlar hiç yok) akşamları eve gitmek hiç stemiyorum çünkü eşimin olmadığını biliyorum ev bomboş okadar yanlız hissediyorumki kendimi herşeyi bırakıp ailemin(ailem başka bir şehirde) yanına dönmeyi istiyorum hafta sonu ailemin yanındaydım okadar mutluydumki ve dayanamadım sıkıntılarımı annemle paylaştım oda üzüldü ve sinir oldu karşı tarafa, ilk defa evime dönerken tren garında ailemi bırakamadım çok ağladım yıllarca onlarla ayrı yaşamama rağmen ilk defa gitmek istemedim evime.Eşimi çok seviyorum ve onunda çaresiz olduğunu biliyorum onu bu durumunda bırakamam ama ailesinin anlayışsız tavırları beni çileden çıkartıyor of ya bizim hayatımız nezaman normale dönecek resmen depresyondayım eşimi çok sevdiğim halde neden evlendimki ?diyorum kendi kendime....
çok mutsuzum çoook...
Bilenler bilir mayısta evlendim ben evlendiğimizin 2. günü kayınvalidem hastaneye yattı ve bypass oldu bizde balayımızı 1 gün yapıp hemen geri döndük ve ogün bugündür kayınvalidem hep hastanede bazen yoğun bakımda bazen servise çıkıyor şuanda yoğun bakımda (iyileşememesinin sebebi kendinin aşırı inatçılığı bunedenle sağlığına özen göstermemesi ve bence hastanenin yanlış tedavi uygulaması)
Kayınvalidem hastaneye yattığından beri hergün eşim akşamları hastaneye gidiyor akşamları en erken 11de eve geliyor özellikle kayınvalidem eşimi çağırıyor ve kardeşleride bu durumu kullanıyorlar ve hep akşamları eşim gidiyor çoğu zaman eşimin yüzünü bile görmüyorum(zaten özel durumlar hiç yok) akşamları eve gitmek hiç stemiyorum çünkü eşimin olmadığını biliyorum ev bomboş okadar yanlız hissediyorumki kendimi herşeyi bırakıp ailemin(ailem başka bir şehirde) yanına dönmeyi istiyorum hafta sonu ailemin yanındaydım okadar mutluydumki ve dayanamadım sıkıntılarımı annemle paylaştım oda üzüldü ve sinir oldu karşı tarafa, ilk defa evime dönerken tren garında ailemi bırakamadım çok ağladım yıllarca onlarla ayrı yaşamama rağmen ilk defa gitmek istemedim evime.Eşimi çok seviyorum ve onunda çaresiz olduğunu biliyorum onu bu durumunda bırakamam ama ailesinin anlayışsız tavırları beni çileden çıkartıyor of ya bizim hayatımız nezaman normale dönecek resmen depresyondayım eşimi çok sevdiğim halde neden evlendimki ?diyorum kendi kendime....
çok mutsuzum çoook...