o haldeee anlatayım en bastann...
05.06.2003 sıcak bir yaz günüydü.hastaneden izinli eve cıkmıstım.bende yüksek tansiyon nedeniyle son ayımı maalesef hastanede gecirdim. yüksek risklide yattığım için öle cok kimseyi görme sansımda olmuyordu.uzun lafın kısası ben cumartesi eve arkadaslarımı topladım.yedik içtik eğlendik.aksam herkes gidince beni tatlı bir bel ağrısı aldı.dedim yoruldum ondan oldu.gece yattık ama ben uyuyamıyordum bir türlü, bel ağrısı tatlı olmaktan cıkıp sinir bozucu hale gelmişti.üstüne birde karın ağrısı eklendi.sanki adet olacakmısım gibi karından kasıklara inen ve giderek acısını artıran bi ağrı.gece eşime hiç söylemedim durumu.sabahı da zor ettim ama.sabah saat 9 da uyandırdım ki ben artık ağrıyla iki büklüm oluyordum.ama bu ağrılar öle sürekli değil bi an geliyor canın cok yanıyor ve sonra cok rahatlıyorsun.eşime anlattığım an panikten delirdi.onu sakinleştirende bendim.doktorum kayınpederi öldüğü için izmire gitmişti.cepten aradık durumu anlattık.eline bi kağıt kalem al ve sancılarını saatlerini yaz dedi.5 dk bir gelmeye basladığında hastaneye gidin dedi.oturduk yatağa ben bağırdıkça eşim yazdı..ama size bi itiraf onun panik olması beni tuhaf sekilde mutlu etti.arada beni öle bağırtacak karın ağrıları olmasada daha da canım yanıyormus gibi bağırdım..
artık saat 1e geliyordu.bu arada kayınvalidem geldi.daha doğurmayacağımı söledi aklınca bebek daha inmemişti aşağı.o sırada nişan dediğimiz pembe leke geldi.ve hastaneye yola cıktık.eşim panikten arabayı kullanamadı hatta calıstıramadı.hastaneye gittiğimizde saat 1.ceyrek gibiydi acilden giriş yaptık doktora sancıların 5 dk bir olduğunu söylediğimde alttan muayene etti ve tam 8 cm acılmıstık doğum eylemi baslamıstı.üzerime dötümü donduran o önlüğü giydirdikleri gibi sancı odasına aldılar.lavman yapıldı.en gıcığıda buyduu..hemen ardından bir hemşire basımda lavaboya gittik.daha sonra ben ne kadar yalvarsamda götürmediler tuvalete.tuvaletim var dedikçe o bebek diye bağırdı hemsire abla
bu arada su da dahil hiç bişey vermediler doğum tamamen bitene kadar.en son yalvardığımı hatırlıyorum biri bana baksın kurtarın beni diye.sancılar artık o filmlerde gördüğümüz gibi bağırtıracak kadar olmustu.masaya yattığımda keseyi doktor yırttı.bu benim en büyük sansımdı bebek ve su aynı anda geldi doğum anı cok rahattı. sadece bi kaç kere kaburgalarıma ben ıkınırken cok sert bastırtılar ertesi gün morarmıstı oralar.bebek doğmustu kırmızı pancar gibi ağlayan o seyi yeşil bir beze sarıp yanıma verdi doktor ilk senin kokunu alsın sende onu içine cek dedi hemşire..o ana kadar canım cok acımasına rağmen hiç ağlamadım ama o anda hersey bitti koptu,dünya durdu..o güzell hayatımın en anlamlı seyi 9 aydır merakla beklediğim benim canımın canıı yanımdaydı ağlamaktan kendime gelemedim.kayıtlara geçsin dedi doktor.14.55 de canlı kız bebek 3960 gr dünyaya getirtilmiştir diye..doğum bitmişti.o muhtesem rahatlamayı anlatamam.hemsire bebeği temizlemek için yanımdan aldı ben bi an kalkmaya yeltendim sakın ha dedi sertce düşer bayılırsın.o kadar hafif hissediyordum kendimi o anda.sonra benim dikişlerim atıldı cok hissetmedim desem yalan evet acılıydı ama bebeği bir daha görebilmek için cabuk olurmusun dedim asistan doktora güldü kadın
sonra tekerlekli sandalye ile cıktık bebeğim kucağımda o ann insanın en mutlu olduğu andır bence.eşim oda kapısında meraktan catlamıs vaziyette bizi karsıladı.hamilelik sürecinde öle cok duyarlı mı desem meraklımı desem bilemiyorum ama öle değildi.heyecanı yoktu.ama iremi görür görmez ağlamaya basladı koca adam.hıçkırıklara boğuldu.yan odadakiler cıktı kapıya bişey mi oldu diye.kucağına aldığında sakinlemişti.. işte böle kızlarr.benim doğumum hakikaten kolaydı.tamamen normaldi.herseyi hissettik acısınıda ama tarifi mümkün olmayan bi duygu.dünyaya bi canlı getirirken sende yeniden doğuyorsun o kadar güzel.allahım isteyen her kuluna nasip etsin insallah
