Hanımefendi.com
Daimi Üye
Savaş Ay, Defne Joy Foster'in ölümünü ve sonrasında yaşanları nasıl değerlendirdi?
Zincirlikuyu'da bir 'koca'man acı
Ben de oradaydım... Defne Kızın cenazesindeydim ben de. Aslında sonuna kadar izlemem gereken Erzurum Kış Oyunları'nı yarıda bırakıp, ilk uçakla İstanbul'a döndüm onunla vedalaşmak için. Kalabalıktı elbette cenaze. Çok arkadaşı, ahbabı, dostu, akrabası, hısmı vardı Defne'nin. Tamam tamam da geç onu. Ünlülerden kankaları, meşhur meşhur patronları, camide duvar dolduran çelenk yığınları vardı... Amenna lakin hepsi boş, hepsi gelip geçici. Dün Zincirlikuyu'da sadece 3 kişi önemliydi benim için. Birincisi 18 aylık bebeği Can... CNN'de Arda adlı bir muhabir varmış. Onun da aynı akran bebeği varmış. Defnegillerin aile dostlarıymış, Arda'nın eşine emanet etmişler 1 günlüğüne. Mezarın içine gri ****lik renkte bir oyuncak araba koydular, Defne'nin baş altına sakladılar. Öğrendim ki; Can'dan anacığına bir veda hediyesi olsun diye en sevdiği oyuncak arabasını getirmişler. 'İkinci önemli' ise anası Hatice'ydi. Ondan gayrısı yalan ağlarken, o bırakın ağlamayı, kızıyla birlikte ölmüş de şimdilik sureta göze görünüyor gibiydi. Tüm İzmir'de "Deli Hatçe" denen bu beter acılı kadının 'deliliğini' iyi bilirdim ben. O lakap, delişmen yüreciğinden, sokaktaki kör kediye, çarpık ağaca bile kıymetli insan muamelesi yapmasından, üşürken bir fakir görse sırtından mantosunu çıkarıp vermesinden mülhemdir. Böyle bir kallavi kalpli kadındır o. Ve nihayet dünkü elem keder meydanının en "koca" yürekli adamı, Defne'nin eşi, Can bebeğin biricik babası İlker Yasin Solmaz... Onu hayatımda ilk kez dün gördüm. Mezarın başında, yıkık, kırık, sönük hallerdeydi. O hınca hınç kalabalığa rağmen tarifsiz bir yalnızlık içinde 'yakaladım' genç adamı. Yalnızlık... Niye mi? Hadi canım bilmezlenmeyin. Ya da dürüstlük oyunu oynayıp bulalım cevabı. Söyleyin; en içten, en üzgün, en yangın görünenin bile kafasının kıyısında o tahrip edici soru pusu kurmuştu yalan mı? "Defne... Bir başkasının evinde... Yeni tanışmış hem de..." İşte bu berhava edici sorunun şimdilik suskun sorgucularına inat, sahip çıkmıştı çocuğunun anasına da, anısına da. 'Koşulsuzca sevmek' en büyük sevmektir, kanıtladı bunu herkese İlker Yasin Solmaz. Şunca yılın insan sarrafı, felek çemberi yırtanıyım ey ahali. Ben insan evladının yüzüne, gözüne, hali ahvaline bakıp biraz olsun 'ne olduğunu' anlayabiliyorsam, anladım o genç adamı. O adam belli ki sevdası dışında hiçbir şeyi sorgulamadan, Defne'yi çok ama çok ama çooook seviyordu. O adam, o mezar başında, 2 adım ötemde; titrek eller, dişlediği dudaklarla taa derinden, içinden bir yerlerden yağmur yüklü ağlıyordu...
Sabah / Savaş Ay
Zincirlikuyu'da bir 'koca'man acı
Ben de oradaydım... Defne Kızın cenazesindeydim ben de. Aslında sonuna kadar izlemem gereken Erzurum Kış Oyunları'nı yarıda bırakıp, ilk uçakla İstanbul'a döndüm onunla vedalaşmak için. Kalabalıktı elbette cenaze. Çok arkadaşı, ahbabı, dostu, akrabası, hısmı vardı Defne'nin. Tamam tamam da geç onu. Ünlülerden kankaları, meşhur meşhur patronları, camide duvar dolduran çelenk yığınları vardı... Amenna lakin hepsi boş, hepsi gelip geçici. Dün Zincirlikuyu'da sadece 3 kişi önemliydi benim için. Birincisi 18 aylık bebeği Can... CNN'de Arda adlı bir muhabir varmış. Onun da aynı akran bebeği varmış. Defnegillerin aile dostlarıymış, Arda'nın eşine emanet etmişler 1 günlüğüne. Mezarın içine gri ****lik renkte bir oyuncak araba koydular, Defne'nin baş altına sakladılar. Öğrendim ki; Can'dan anacığına bir veda hediyesi olsun diye en sevdiği oyuncak arabasını getirmişler. 'İkinci önemli' ise anası Hatice'ydi. Ondan gayrısı yalan ağlarken, o bırakın ağlamayı, kızıyla birlikte ölmüş de şimdilik sureta göze görünüyor gibiydi. Tüm İzmir'de "Deli Hatçe" denen bu beter acılı kadının 'deliliğini' iyi bilirdim ben. O lakap, delişmen yüreciğinden, sokaktaki kör kediye, çarpık ağaca bile kıymetli insan muamelesi yapmasından, üşürken bir fakir görse sırtından mantosunu çıkarıp vermesinden mülhemdir. Böyle bir kallavi kalpli kadındır o. Ve nihayet dünkü elem keder meydanının en "koca" yürekli adamı, Defne'nin eşi, Can bebeğin biricik babası İlker Yasin Solmaz... Onu hayatımda ilk kez dün gördüm. Mezarın başında, yıkık, kırık, sönük hallerdeydi. O hınca hınç kalabalığa rağmen tarifsiz bir yalnızlık içinde 'yakaladım' genç adamı. Yalnızlık... Niye mi? Hadi canım bilmezlenmeyin. Ya da dürüstlük oyunu oynayıp bulalım cevabı. Söyleyin; en içten, en üzgün, en yangın görünenin bile kafasının kıyısında o tahrip edici soru pusu kurmuştu yalan mı? "Defne... Bir başkasının evinde... Yeni tanışmış hem de..." İşte bu berhava edici sorunun şimdilik suskun sorgucularına inat, sahip çıkmıştı çocuğunun anasına da, anısına da. 'Koşulsuzca sevmek' en büyük sevmektir, kanıtladı bunu herkese İlker Yasin Solmaz. Şunca yılın insan sarrafı, felek çemberi yırtanıyım ey ahali. Ben insan evladının yüzüne, gözüne, hali ahvaline bakıp biraz olsun 'ne olduğunu' anlayabiliyorsam, anladım o genç adamı. O adam belli ki sevdası dışında hiçbir şeyi sorgulamadan, Defne'yi çok ama çok ama çooook seviyordu. O adam, o mezar başında, 2 adım ötemde; titrek eller, dişlediği dudaklarla taa derinden, içinden bir yerlerden yağmur yüklü ağlıyordu...
Sabah / Savaş Ay
ben masum yavrusuna üzülüyorum derinden yaraladı beni