Usul usul azalıyordu sevgisi, kalbi soğuyordu...

_Dersena_

Daimi Üye
Katılım
4 Ağustos 2010
Mesajlar
2.144
Tepki
1.750
Puan
113
Konum
Ankara
Usul usul azalıyordu sevgisi, kalbi soğuyordu...

Aynı masada, yanyana oturuyorduk, ellerinden tutuyordum. Akıntıya
kapılmış bir çiçek gibi bilmediğim, bilmediği uzaklıklara doğru
gidiyordu. Öyle acı çekiyordu ki sevgisinin azalmasından. Seni artık
özlemiyorum, eskisi gibi içimi acıtmıyorsun, bu benim için ne büyük
acı biliyor musun, derken sesi titriyordu.

Dalından kopmuş bir çiçek gibi unutuluş denizinde usul usul
sürükleniyordu. Sevgimiz yurtsuz kalmıştı şimdi
Can çekişen bir hastayı ölümüne hazırlar gibi, nefesimi tutmus
saçını okşuyordum durmadan. Sevgisi, yaralanmış çocukluğumuzu ve
dünyayı değiştirmeye yetmemişti.

Hayal kanatları yanmış sevgisini öksüz kalan sevgime kattım. Sevgisi
biterken gözlerime son bir kere baktı. İnanmıştı çektiğim ıstıraba.

Hadi, sen de benimle gel, birlikte karışalım kayboluşa, dedi.

Yapamam, dedim, istesem de yapamam. Bu sevginin ömrünü beklemeliyim.
Bu sevginin beni götürdüğü yere kadar gitmeliyim. İçimde sırrın,
kimseye benzemezliğin sızısı, yarım kalan yolculuğun aşk yüzlü
çocuğu var.

Sevgisi soğurken son tesellisi, son kıskançlığı, son umudu bu
olmuştu...

Alıntıdır..
 

Şu anda bu konu'yu okuyan kullanıcılar

    Üst