Elveda Dediysem
Elveda dedim, diyebildim, demek öğrenmişim Gereksiz olanı, artık ihtiyaç kalmayanı, baktıkça canımı acıtanı, geçmişin kötü anılarını taşıyanı atabilmeyi öğrenmişim
Veda etmeyi de öğreniyor insan zaman içinde, yoksa doğuştan gelen bir içgüdü değil terk etmek. Zaman geçtikçe taşlar yerine oturuyor ve en zor kendine elveda diyebiliyor insan. Alışkanlıklarına, kötü huylarına, sevmediği yanlarına veda etmek kolay iş değil; yüreğe ağır geliyor.
İşin açıkçası, biraz da sevdim bu ayrılıkları ben. İçimde büyük bir rahatlama duygusu, sanki birileri üzerimdeki yükü kaldırdı. Kuş kadar hafif hissediyorum ve bir o kadar yarım
Attıklarımla tam olarak ayrıldığım için, büyük bir boşluğun yüreğime çöreklenmesine izin verdim. Öyle ya, şimdi kim kandıracak beni? Bütün yaptıklarım bu boşluk hissi içindi çünkü ancak bu şekilde yeni bir hayata başlayabilirim.
Evrenin kendi içinde sımsıkı bağlı olduğu kurallara güveniyorum açıkçası. Evrenin her boşluğu doldurduğu fikrini benimseyerek, yüreğimde açılan o büyük karanlığın kapatılmasını bekliyorum.
Dolapta duran ve hep zayıflayınca giyeceğimi düşündüğüm kot pantolonumu da atmalı; insanı özgür kılıyor. Hep olmayacak bir ümitle kilo vermeyi hayal etmek belki makul ve masum sayılabilir ama pantolonu saklamak ne kadar ikna edicidir?
Daha önce oturduğum evin anahtarını, ilkokuldan kalma oyuncak ayımı, kenarı kırılmış ve çalışmayan fön makinesini, hayatımı çalan arkadaşları, hiçbir faydası olmayan anılar kutusunu attım.
Elimde son ana kadar tuttuğum, ilk gittiğimiz sinemanın biletleri; duygusal yazarların aşk şiirleri; kenarı yırtık bir çorabı da çöp kutusuna yolladım.
Bir tek resimlerimiz kaldı, onları da bu sevdaya olan saygımdan atmadım. Ben eski ben olsaydım, sen şimdi ..
Elveda dedim, diyebildim, demek öğrenmişim Gereksiz olanı, artık ihtiyaç kalmayanı, baktıkça canımı acıtanı, geçmişin kötü anılarını taşıyanı atabilmeyi öğrenmişim
Veda etmeyi de öğreniyor insan zaman içinde, yoksa doğuştan gelen bir içgüdü değil terk etmek. Zaman geçtikçe taşlar yerine oturuyor ve en zor kendine elveda diyebiliyor insan. Alışkanlıklarına, kötü huylarına, sevmediği yanlarına veda etmek kolay iş değil; yüreğe ağır geliyor.
İşin açıkçası, biraz da sevdim bu ayrılıkları ben. İçimde büyük bir rahatlama duygusu, sanki birileri üzerimdeki yükü kaldırdı. Kuş kadar hafif hissediyorum ve bir o kadar yarım
Attıklarımla tam olarak ayrıldığım için, büyük bir boşluğun yüreğime çöreklenmesine izin verdim. Öyle ya, şimdi kim kandıracak beni? Bütün yaptıklarım bu boşluk hissi içindi çünkü ancak bu şekilde yeni bir hayata başlayabilirim.
Evrenin kendi içinde sımsıkı bağlı olduğu kurallara güveniyorum açıkçası. Evrenin her boşluğu doldurduğu fikrini benimseyerek, yüreğimde açılan o büyük karanlığın kapatılmasını bekliyorum.
Dolapta duran ve hep zayıflayınca giyeceğimi düşündüğüm kot pantolonumu da atmalı; insanı özgür kılıyor. Hep olmayacak bir ümitle kilo vermeyi hayal etmek belki makul ve masum sayılabilir ama pantolonu saklamak ne kadar ikna edicidir?
Daha önce oturduğum evin anahtarını, ilkokuldan kalma oyuncak ayımı, kenarı kırılmış ve çalışmayan fön makinesini, hayatımı çalan arkadaşları, hiçbir faydası olmayan anılar kutusunu attım.
Elimde son ana kadar tuttuğum, ilk gittiğimiz sinemanın biletleri; duygusal yazarların aşk şiirleri; kenarı yırtık bir çorabı da çöp kutusuna yolladım.
Bir tek resimlerimiz kaldı, onları da bu sevdaya olan saygımdan atmadım. Ben eski ben olsaydım, sen şimdi ..
