Kızlar o kadar moralim bozuk ki kaç gündür...kankam dediğim herkesten çok değer verdiğim insan resmen düşmanım oldu..nefret ediyorum ondan..beni şu günlerimde o kadar üzdü ki Allah ından bulsun inşallah diyorum..size de tavsiye kimseye fazla değer vermeyin...hep vermek insana zarar verir bi kere de isteyin bakalım karşıdakini o zaman anlarsınız....ondan böyle bahsedeceğimi biri söylese asla inanmazdım...keşke şu an yanımda olsa da saçını başını yolsam..şans eseri girip de bu yazdıklarımı okursa çooooook mutlu olurum.....
Dostum dediğim insandan resmen kazık yedim inanamıyorum....
- Konbuyu başlatanilk_nur
- Başlangıç tarihi
- Konunun Bağlantısını Kopyala Konunun Bağlantısını Kopyala
İlknurum canım seni bu halinle en yakın en can dediğin insan üzdü ise.Ne diyeyim ona ben!!!
Sıkma sen tatlı canını,hayat bir sınav ve bizler hayatı bir şekilde acı tecrübelerle ayırt ediyor ve tanıyoruz.
Rabbim bizlerin karşısına insanlar çıkarırken bizler hep insan oldukları için sahip çıkarız,en can ciğer kuzu sarması olduklarımız bile öyle bir anda bizlere öyle şeyler yaparlarki öncelikle kendimize yakıştıramayız..Ama yinede Rabbine şükretki insanların gerçek yüzlerini ortaya çıkartıyor ve bizlere doğru insanları karşımıza çıkarmasına vesile oluyor.
Aranızda ne geçti,yada seni neden bu kadar kızdırdı bilemiyorum ama sen öyle kolay kolay değer verdiğin insanları silmeyen ve kırmayan bir insansın.Yinede üzülme birtanem.Kaybeden kendisi kaybetmiştir.
Sen bebeğine ve kendine dikkat et,böyle şeyleri kafana takarak hem bebeğine hemde kendine zarar veriyorsun unutma oldumu balım
Seviyorum seni canım benim:teselli:
Evet İlknur birde hamilesin,hamilelikte sinir yasak unutma
Değilmi ama canım ablacım
Onun içinde büyüyen bir melek var,şimdi kim bilir ne kadar üzülmüştür anneciğinin üzgün olmasına ama:bebek:
- Thread Starter
- #8
sağolun kızlar gerçekten çok ahımı aldı beni bu dönemde bu kadar üzdü bense onun hamileliğinde hergün aradım onun derdini paylaştım...ama artık üzmicem kendimi değmez çünkü...kardeşimde evlendi gitti zaten kaldım yalnız başıma:dertli: Allah bana bebeğimi öyle güzel bi zamanda verdi ki ne kadar dua etsem azdır inşallah sağlıcakla kucağıma almayı da nasip eder benim için önemli olan bebeğim eşim ve ailem bundan sonra arkadaşlık kavramımı değiştirdim artık kimsenin beni üzmesine izin vermicem
Cok üzüldüm canim, zamaninda bende yakin dostlarimdan beklemedigim hareketler gördügüm icin herkese biraz mesafeli davraniyorum.
Ne yalan söyleyeyim böyle daha iyiyim.
Böyle bir zamanda seni üzmesi cok yanlis arkadasinin.
Sende yazmissin zaten hic kimse icin üzülmeye degmez, sen hamileliginin tadini cikar canim.
Ne yalan söyleyeyim böyle daha iyiyim.
Böyle bir zamanda seni üzmesi cok yanlis arkadasinin.
Sende yazmissin zaten hic kimse icin üzülmeye degmez, sen hamileliginin tadini cikar canim.
Aslı Oktay
Daimi Üye
ilknurcum canim uzuldum bu duruma insan hele hamileyken iyice duygusal oluyo boyle bir durum cok yipratmistir eminim ama uzme kendini bebegin senin en buyuk nimetin hele bi dogsun bak dert tasa kaliyo mu hersey sinek viziltisina donuyo inan
seni kaybettigi icin arkadasin uzulsun!!!
seni kaybettigi icin arkadasin uzulsun!!!
Eylem_Işıl
Aktif Üye
Ilknur canim olabiliyor boyle seyler şu an ona ne hissettigini ne kadar kırgın oldugunu üzüldügünü nefret ettigini biliyorum.Ama bu arkadasin sana hayatta birşey daha ogretmis oldu.Belki kaybı yenilgiyi güven duygusu simdi tekrar ogreten o .Bir cok insan yaşamistir bunu bundan eminim.Sahip oldugum herşeyle nefret ediyordum bende tek bildigim nefret idi .Taa ki sonsuz sevginin nefretten üstün oldugunu gorene kadar.Hayatta herşeyi sonsuz sevgin ile sev senden nefret edenleri dahi herşeye ragmen .. Oyleki yaptıklarini gorduklerinde utanacaklar.Her insan hata yapabilir bazen cıkılmaz denilen noktalara giriyoruz . Ben aranizin tekrar düzelmesini umuyorum .Sevgi karsılıksızdir karsılık beklememelisin.Bizi biz yapan onlardan ayiran da bu degilmi ? bunu sakın unutma cevrende seni seven o kadar kişi var ki gecmisin kücük bir tatsizligi ile kendini uzun süreler harap etme.:gulbis:Kendine cok iyi bak olurmu ? Tüm sevgim ve ictenligimle iyi sevgi dolu bir gün diliyorum
Çok güzel yazmışsın Eylemcim senin bu yazdıklarına istidanen bende şu yazıyı paylaşmak istedim
Bir lise öğretmeni bir gün derste öğrencilerine bir teklifte bulunur:
"Bir hayat deneyimine katılmak ister misiniz?"
Öğrenciler çok sevdikleri hocalarının bu teklifini tereddütsüz kabul ederler.
Ders alınacak bir hikaye..
"O zaman" der öğretmen. "Bundan sonra ne dersem yapacağınıza da söz verin."
Öğrenciler bunu da yaparlar.
"Şimdi yarınki ödevinize hazır olun. Yarın hepiniz birer plastik torba ve beşer kilo patates getireceksiniz!"
Öğrenciler , bu işten pek bir şey anlamamışlardır. Ama ertesi sabah hepsinin sıralarını üzerinde patatesler ve torbalar hazırdır. Kendisine meraklı gözlerle bakan öğrencilerine şöyle der öğretmen:
"Şimdi, bugüne dek affetmeyi reddettiğiniz her kişi için bir patates alın, o kişinin adını o patatesin üzerine yazıp torbanın içine koyun."
Bazı öğrenciler torbalarına üçer-beşer tane patates koyarken, bazılarının torbası neredeyse ağzına kadar dolmuştur.
Öğretmen, kendisine "Peki şimdi ne olacak?" der gibi bakan öğrencilerine ikinci açıklamasını yapar:
"Bir hafta boyunca nereye giderseniz gidin, bu torbaları yanınızda taşıyacaksınız. Yattığınız yatakta, bindiğiniz otobüste, okuldayken sıranızın üstünde? hep yanınızda olacaklar."
Aradan bir hafta geçmiştir. Hocaları sınıfa girer girmez, denileni yapmış olan öğrenciler şikayete başlarlar:
"Hocam, bu kadar ağır torbayı her yere taşımak çok zor."
"Hocam, patatesler kokmaya başladı. Vallahi, insanlar tuhaf bakıyorlar bana artık." "Hem sıkıldık, hem yorulduk?"
Öğretmen gülümseyerek öğrencilerine şu dersi verir:
"Görüyorsunuz ki, affetmeyerek asıl kendimizi cezalandırıyoruz. Kendimizi ruhumuzda ağır yükler taşımaya mahkum ediyoruz. Affetmeyi karşımızdaki kişiye bir ihsan olarak düşünüyoruz, halbuki affetmek en başta kendimize yaptığımız bir iyiliktir..
Ben bu yazıyı okuduğumda hayat bir ders daha verdi bana dedim İlknurcum umarım senin içinde aynısı olur
senin bu yazdıklarına istidanen bende şu yazıyı paylaşmak istedimBir lise öğretmeni bir gün derste öğrencilerine bir teklifte bulunur:
"Bir hayat deneyimine katılmak ister misiniz?"
Öğrenciler çok sevdikleri hocalarının bu teklifini tereddütsüz kabul ederler.
Ders alınacak bir hikaye..
"O zaman" der öğretmen. "Bundan sonra ne dersem yapacağınıza da söz verin."
Öğrenciler bunu da yaparlar.
"Şimdi yarınki ödevinize hazır olun. Yarın hepiniz birer plastik torba ve beşer kilo patates getireceksiniz!"
Öğrenciler , bu işten pek bir şey anlamamışlardır. Ama ertesi sabah hepsinin sıralarını üzerinde patatesler ve torbalar hazırdır. Kendisine meraklı gözlerle bakan öğrencilerine şöyle der öğretmen:
"Şimdi, bugüne dek affetmeyi reddettiğiniz her kişi için bir patates alın, o kişinin adını o patatesin üzerine yazıp torbanın içine koyun."
Bazı öğrenciler torbalarına üçer-beşer tane patates koyarken, bazılarının torbası neredeyse ağzına kadar dolmuştur.
Öğretmen, kendisine "Peki şimdi ne olacak?" der gibi bakan öğrencilerine ikinci açıklamasını yapar:
"Bir hafta boyunca nereye giderseniz gidin, bu torbaları yanınızda taşıyacaksınız. Yattığınız yatakta, bindiğiniz otobüste, okuldayken sıranızın üstünde? hep yanınızda olacaklar."
Aradan bir hafta geçmiştir. Hocaları sınıfa girer girmez, denileni yapmış olan öğrenciler şikayete başlarlar:
"Hocam, bu kadar ağır torbayı her yere taşımak çok zor."
"Hocam, patatesler kokmaya başladı. Vallahi, insanlar tuhaf bakıyorlar bana artık." "Hem sıkıldık, hem yorulduk?"
Öğretmen gülümseyerek öğrencilerine şu dersi verir:
"Görüyorsunuz ki, affetmeyerek asıl kendimizi cezalandırıyoruz. Kendimizi ruhumuzda ağır yükler taşımaya mahkum ediyoruz. Affetmeyi karşımızdaki kişiye bir ihsan olarak düşünüyoruz, halbuki affetmek en başta kendimize yaptığımız bir iyiliktir..
Ben bu yazıyı okuduğumda hayat bir ders daha verdi bana dedim İlknurcum umarım senin içinde aynısı olur
Eylem_Işıl
Aktif Üye
Çok güzel yazmışsın Eylemcim
Bir lise öğretmeni bir gün derste öğrencilerine bir teklifte bulunur:
"Bir hayat deneyimine katılmak ister misiniz?"
Öğrenciler çok sevdikleri hocalarının bu teklifini tereddütsüz kabul ederler.
Ders alınacak bir hikaye..
"O zaman" der öğretmen. "Bundan sonra ne dersem yapacağınıza da söz verin."
Öğrenciler bunu da yaparlar.
"Şimdi yarınki ödevinize hazır olun. Yarın hepiniz birer plastik torba ve beşer kilo patates getireceksiniz!"
Öğrenciler , bu işten pek bir şey anlamamışlardır. Ama ertesi sabah hepsinin sıralarını üzerinde patatesler ve torbalar hazırdır. Kendisine meraklı gözlerle bakan öğrencilerine şöyle der öğretmen:
"Şimdi, bugüne dek affetmeyi reddettiğiniz her kişi için bir patates alın, o kişinin adını o patatesin üzerine yazıp torbanın içine koyun."
Bazı öğrenciler torbalarına üçer-beşer tane patates koyarken, bazılarının torbası neredeyse ağzına kadar dolmuştur.
Öğretmen, kendisine "Peki şimdi ne olacak?" der gibi bakan öğrencilerine ikinci açıklamasını yapar:
"Bir hafta boyunca nereye giderseniz gidin, bu torbaları yanınızda taşıyacaksınız. Yattığınız yatakta, bindiğiniz otobüste, okuldayken sıranızın üstünde? hep yanınızda olacaklar."
Aradan bir hafta geçmiştir. Hocaları sınıfa girer girmez, denileni yapmış olan öğrenciler şikayete başlarlar:
"Hocam, bu kadar ağır torbayı her yere taşımak çok zor."
"Hocam, patatesler kokmaya başladı. Vallahi, insanlar tuhaf bakıyorlar bana artık." "Hem sıkıldık, hem yorulduk?"
Öğretmen gülümseyerek öğrencilerine şu dersi verir:
"Görüyorsunuz ki, affetmeyerek asıl kendimizi cezalandırıyoruz. Kendimizi ruhumuzda ağır yükler taşımaya mahkum ediyoruz. Affetmeyi karşımızdaki kişiye bir ihsan olarak düşünüyoruz, halbuki affetmek en başta kendimize yaptığımız bir iyiliktir..
Ben bu yazıyı okuduğumda hayat bir ders daha verdi bana dedim İlknurcum umarım senin içinde aynısı olur
O kadar güzel hikayedir ki ilk okudugumda 5 sene once falandi cok etkilenmistim o zaman Simdi daha bi anlamli =) Teşekkürler sılacigim
