Kuzey Irak’ta pkk’ya yürütülen operasyonun en yoğun olduğu günlerin birinin akşamında toplanma bölgesinde askerler planlı görevlerini yavaş yavaş bitirip bir araya gelmeye başlarlar.
Birliğin komutanı, yanındaki yardımcı ile genel durumu değerlendirmektedir. O sırada önlerinde yürüyen askerlerden birinin hafifçe aksadığı ve arkadaşına yaslanarak yürüdüğü dikkatini çeker. Yardımcısına, ‘Bu askerimiz neden aksıyor. Yaralı yoktu diye biliyorum. Nedir bu durum?’ diye sorar.
Yardımcısı ise, ‘Komutanım, bendeki bilgi de öyle. Yaralımız yok’ şeklinde olunca, komutan, ‘Peki neden bu askerimiz böyle yürüyor?’ diye üsteler.
Komutan hemen, askerin yanına gider ve sorar: ‘Oğlum neyin var, neden aksıyorsun?’Kısa süren bir sessizlikten sonra komutan tekrar, ‘Oğlum yanıt versene’ diye ısrar edince askerin ağzından şu cümleler dökülür:
‘Komutanım, dünkü çatışmada yaralandım. Ama önemsizdi. Kurşun sıyırdı geçti. Şimdi sadece sızısı biraz arttı. Ondan hafifçe aksıyorum. Dün olaydan sonra, beni, yaralandım diye bu çatışmadan geri çekersiniz ve arkadaşlarımı bu kutsal görevde yalnız bırakırım diye korktum. Size söyleyemedim. Affedin’
Sessizlik sırası artık komutana gelmişti. Biraz durdu. Önce, askere sarıldı ve sonra yanındakilere askeri göstererek, ‘Benim böyle askerlerim oldukça değil bu eşkıya, tüm dünya Türkiye’me karşı gelse korkmam.’
İşte gerçek Türk askeri.Gerçek kahramanlar hiç konuşmazlar.
Onlar, milliyetçilik denilince, sadece slogan atmayı, kafa tokuşturmayı, belindeki silah ile etrafa korku yaymayı anlamazlar. Sessizce gelir, görevlerini yapar ve sessizce de giderler.
Şehitlerin naaşı nasıl bu duyguyla göğe yükselirse, arkalarında bıraktıkları rütbeli, rütbesiz tüm silah arkadaşları da görevleri bitince aramıza hiçbir şey olmamış gibi karışırlar. Hiç konuşmazlar. Çünkü, konuşanlar değil, onlar gibi sessiz kalanlar gerçek milliyetçi ve kahramanlardır.
Birliğin komutanı, yanındaki yardımcı ile genel durumu değerlendirmektedir. O sırada önlerinde yürüyen askerlerden birinin hafifçe aksadığı ve arkadaşına yaslanarak yürüdüğü dikkatini çeker. Yardımcısına, ‘Bu askerimiz neden aksıyor. Yaralı yoktu diye biliyorum. Nedir bu durum?’ diye sorar.
Yardımcısı ise, ‘Komutanım, bendeki bilgi de öyle. Yaralımız yok’ şeklinde olunca, komutan, ‘Peki neden bu askerimiz böyle yürüyor?’ diye üsteler.
Komutan hemen, askerin yanına gider ve sorar: ‘Oğlum neyin var, neden aksıyorsun?’Kısa süren bir sessizlikten sonra komutan tekrar, ‘Oğlum yanıt versene’ diye ısrar edince askerin ağzından şu cümleler dökülür:
‘Komutanım, dünkü çatışmada yaralandım. Ama önemsizdi. Kurşun sıyırdı geçti. Şimdi sadece sızısı biraz arttı. Ondan hafifçe aksıyorum. Dün olaydan sonra, beni, yaralandım diye bu çatışmadan geri çekersiniz ve arkadaşlarımı bu kutsal görevde yalnız bırakırım diye korktum. Size söyleyemedim. Affedin’
Sessizlik sırası artık komutana gelmişti. Biraz durdu. Önce, askere sarıldı ve sonra yanındakilere askeri göstererek, ‘Benim böyle askerlerim oldukça değil bu eşkıya, tüm dünya Türkiye’me karşı gelse korkmam.’
İşte gerçek Türk askeri.Gerçek kahramanlar hiç konuşmazlar.
Onlar, milliyetçilik denilince, sadece slogan atmayı, kafa tokuşturmayı, belindeki silah ile etrafa korku yaymayı anlamazlar. Sessizce gelir, görevlerini yapar ve sessizce de giderler.
Şehitlerin naaşı nasıl bu duyguyla göğe yükselirse, arkalarında bıraktıkları rütbeli, rütbesiz tüm silah arkadaşları da görevleri bitince aramıza hiçbir şey olmamış gibi karışırlar. Hiç konuşmazlar. Çünkü, konuşanlar değil, onlar gibi sessiz kalanlar gerçek milliyetçi ve kahramanlardır.