O kadar yorgunum ki, arkadaşlarım ,ailem ,eşim hep destek hep yanımda ama kimseyi bıktırmamak üzmemek için içimde kopan fırtınayı kimseye belli etmemeye çalışmaktan yoruldum :uzgun::uzgun:
konu başlığından anlaşılacağı gibi konu bebek sahibi olamamak ;genciz sağlıklıyız eşimle. sebepsiz dendi bekledik 2 kez tüp bebek yaptırdık yok olmuyor hiç spermi yumurtası olmayanların bile oluyor ama bizim yok 3 yıldır herşeyden çok yoruldum çabalamaktanm ümit etmekten :dertli:
aynı şeyleri duymaktanda yoruldum sabret zamanı var bilmem kimin bilmem kaç sene sonra oldu bıdı bıdı bıdı bunlar beni rahatlatmıyor sıkıyor yoruyor sinirlendiriyor artık ..
iyi kötü kendimi iyi hissetmeye uğraşıyordum moralimi bozmuyordum ki eylül ayında gelinimizin hamile olduğunu haberini alana kadar ...
erkek kardeşimden 2 sene önce evlendim ilk torun benim evladım olacaktı anne babam ilk kez anneanne dede olacaklardı ama şimdi ilk.. :aglayan:
kötü görümce firde, kıskanç firde mi oldum şimdi ben ...ama tahammül edemiyorum görmek istemiyorum duymak istemiyorum elimde değil içim yanıyor o kadar çok ağladım ki günlerce annemciğim kahroldu bakmıycam o çocuğa kucağıma bile almıycam ağlama kuzum dedim daha çok ağladım ...
benim yüzümden mi anne yapma o senin torunun kardeşimle karısının ne suçu var tek suçları önce mi çocuk sahibi olmaları yapma dedim içimde fırtınalar yangınlar koparken birde anne mi ikna ettim şimdi 2 aydır kardeşim ve gelinin yanında ...
kimseye anlatamadım ama artık patlayacak içim... ben kötü biri değilim kimsenin bebeğini istemeyecek kıskanacak biri değilim hala olucam diye sevinmek isterken kendim için ağlamak zorunda kalmamak isterdim
öyle bir cehennemdeyim öyle tuhaf zıt duygular içindeyim ki bir yanım hıçkırarak ağlamak bir yanım mutlu olmak istiyor
sadece paylaşmak istedim uzun oldu zahmet edipte okuyanlara şimdiden teşekkür ederim.
konu başlığından anlaşılacağı gibi konu bebek sahibi olamamak ;genciz sağlıklıyız eşimle. sebepsiz dendi bekledik 2 kez tüp bebek yaptırdık yok olmuyor hiç spermi yumurtası olmayanların bile oluyor ama bizim yok 3 yıldır herşeyden çok yoruldum çabalamaktanm ümit etmekten :dertli:
aynı şeyleri duymaktanda yoruldum sabret zamanı var bilmem kimin bilmem kaç sene sonra oldu bıdı bıdı bıdı bunlar beni rahatlatmıyor sıkıyor yoruyor sinirlendiriyor artık ..
iyi kötü kendimi iyi hissetmeye uğraşıyordum moralimi bozmuyordum ki eylül ayında gelinimizin hamile olduğunu haberini alana kadar ...
erkek kardeşimden 2 sene önce evlendim ilk torun benim evladım olacaktı anne babam ilk kez anneanne dede olacaklardı ama şimdi ilk.. :aglayan:
kötü görümce firde, kıskanç firde mi oldum şimdi ben ...ama tahammül edemiyorum görmek istemiyorum duymak istemiyorum elimde değil içim yanıyor o kadar çok ağladım ki günlerce annemciğim kahroldu bakmıycam o çocuğa kucağıma bile almıycam ağlama kuzum dedim daha çok ağladım ...
benim yüzümden mi anne yapma o senin torunun kardeşimle karısının ne suçu var tek suçları önce mi çocuk sahibi olmaları yapma dedim içimde fırtınalar yangınlar koparken birde anne mi ikna ettim şimdi 2 aydır kardeşim ve gelinin yanında ...
kimseye anlatamadım ama artık patlayacak içim... ben kötü biri değilim kimsenin bebeğini istemeyecek kıskanacak biri değilim hala olucam diye sevinmek isterken kendim için ağlamak zorunda kalmamak isterdim
öyle bir cehennemdeyim öyle tuhaf zıt duygular içindeyim ki bir yanım hıçkırarak ağlamak bir yanım mutlu olmak istiyor
sadece paylaşmak istedim uzun oldu zahmet edipte okuyanlara şimdiden teşekkür ederim.