Atalarımızın Kıyafetinden Bile Korkan Fransızlar
19. Yüzyılda Almanya'nın Mülhaym Şehrindeki Ren Nehrinin Bir Yakasında Alman’lar, Öbür Yakasında Da Fransız’lar Oturuyordu.
fransız’lar, Her Sene Nehrin Karşı Kıyısına Geçiyor, Alman’lara âit Topraklardaki Mahsûlün Tümünü Toplayıp Götürüyorlardı.
o Sıralarda, Birliğini Henüz Te’mîn Edememiş Olan Güçsüz Alman’lar İse Buna Fazlaca Ses Çıkaramıyorlardı.
ancak Bu Durum Her Yıl Tekrarlanmayı Sürdürünce, Alman’lar Çâreyi Osmanlı Sultanına Durumu Yazıp, İmdât İstemekte Bulurlar Ve Sultâna Bir Mektup Gönderirler.
mektupta Şöyle Denilmektedir:
“fransızlar Her Sene Bize Zulmediyor, Mahsûlümüzü Elimizden Alıyorlar. Siz Ki, Dünyâya Adâlet Dağıtan Bir İmparatorluğun Sultânı, İslâmiyet’in De Halîfesisiniz. Bizi Bu Zulümden Kurtarın. Asker Gönderin. Ürünlerimizi Bu Sene Olsun Toplama İmkânı Sağlayın.”
osmanlı’nın Gerileme Yıllarına Girdiği Bir Zamâna Denk Gelen Bu Yardım İsteğini İnceleyen Pâdişâh Asker Göndermeyi Mümkün Ve Gerekli Görmez; Yalnızca Asker Elbîsesi Göndermeyi Kâfî Bulur. Yardım İsteğini Bildiren Mektuba Cevâbî Bir Mektup Yazılır. Bu Mektupla Birlikte İçi Asker Elbîsesi Dolu Üç Çuval Da Alman’lara Yollanır.
şaşkına Dönen Alman’lar, Çuvalları Alıp Mektubu Okurlar: Mektupta Şunlar Yazmaktadır:
“fransız’lar Korkak Adamlardır. Onlara Yeniçeri Göndermemize Gerek Yoktur. Yeniçerimizin Kıyafetini Görmeleri Kâfîdir. Çuval İçindeki Osmanlı Askerinin Elbîselerini Adamlarınıza Giydirin. Bu Adamları Mahsûl Zamânı, Nehrin Görülecek Yerlerinde Dolaştırın. Karşıdan Gören Fransızlar İçin Bu Kâfîdir.”
bağ Bahçe Sâhipleri Hemen Osmanlı Askerinin Kıyâfetlerini Kapışırlar. Hasat Vakti Geldiğinde Giydikleri Bu Yeniçeri Kıyâfetleriyle Ve Büyük Bir Heyecanla, Nehir Kıyısında Dolaşmaya Başlarlar.
ertesi Gün, Nehrin Karşı Yakasından Gelen Haber, Alman’ların Sevinç Çığlıkları Atmalarına Sebep Olur: “alman’lara Osmanlı’lardan İmdât Geldiğini Zanneden Fransız’lar, Korkudan, Köylerini De Terk Ederek İç Kısımlara Doğru Kaçmaktadırlar. Mahsûlünüzü Rahatça Toplayabilirsiniz. Zulüm Sona Ermiştir.”
bu Olay, Mülhaym’lıların Gönüllerinde Taht Kurar.
giydikleri Yeniçeri Kıyâfetlerini, Daha Sonra Mülhaym'a Bağlı Karlsruhe Müzesine Koyup Ziyârete Açarlar. Şehrin En Yüksek Binâsına Da Osmanlı Bayrağı Asarlar. Ayrıca, Hâlen Olayın Yıldönümünde Şehirde Bir Karnaval Düzenleyip Hadiseyi Temsîlen Kutlarlar.
bu Olay, Osmanlı'nın Sâdece Birkaç Yeniçeri Kıyâfetiyle Alman’ları Fransız’ların Elinden Ve Talanından Nasıl Kurtardığını Anlatan, Mâziden Kalma, Pırlantalarla Resmedilmiş Bir Tablo Gibidir.
19. Yüzyılda Almanya'nın Mülhaym Şehrindeki Ren Nehrinin Bir Yakasında Alman’lar, Öbür Yakasında Da Fransız’lar Oturuyordu.
fransız’lar, Her Sene Nehrin Karşı Kıyısına Geçiyor, Alman’lara âit Topraklardaki Mahsûlün Tümünü Toplayıp Götürüyorlardı.
o Sıralarda, Birliğini Henüz Te’mîn Edememiş Olan Güçsüz Alman’lar İse Buna Fazlaca Ses Çıkaramıyorlardı.
ancak Bu Durum Her Yıl Tekrarlanmayı Sürdürünce, Alman’lar Çâreyi Osmanlı Sultanına Durumu Yazıp, İmdât İstemekte Bulurlar Ve Sultâna Bir Mektup Gönderirler.
mektupta Şöyle Denilmektedir:
“fransızlar Her Sene Bize Zulmediyor, Mahsûlümüzü Elimizden Alıyorlar. Siz Ki, Dünyâya Adâlet Dağıtan Bir İmparatorluğun Sultânı, İslâmiyet’in De Halîfesisiniz. Bizi Bu Zulümden Kurtarın. Asker Gönderin. Ürünlerimizi Bu Sene Olsun Toplama İmkânı Sağlayın.”
osmanlı’nın Gerileme Yıllarına Girdiği Bir Zamâna Denk Gelen Bu Yardım İsteğini İnceleyen Pâdişâh Asker Göndermeyi Mümkün Ve Gerekli Görmez; Yalnızca Asker Elbîsesi Göndermeyi Kâfî Bulur. Yardım İsteğini Bildiren Mektuba Cevâbî Bir Mektup Yazılır. Bu Mektupla Birlikte İçi Asker Elbîsesi Dolu Üç Çuval Da Alman’lara Yollanır.
şaşkına Dönen Alman’lar, Çuvalları Alıp Mektubu Okurlar: Mektupta Şunlar Yazmaktadır:
“fransız’lar Korkak Adamlardır. Onlara Yeniçeri Göndermemize Gerek Yoktur. Yeniçerimizin Kıyafetini Görmeleri Kâfîdir. Çuval İçindeki Osmanlı Askerinin Elbîselerini Adamlarınıza Giydirin. Bu Adamları Mahsûl Zamânı, Nehrin Görülecek Yerlerinde Dolaştırın. Karşıdan Gören Fransızlar İçin Bu Kâfîdir.”
bağ Bahçe Sâhipleri Hemen Osmanlı Askerinin Kıyâfetlerini Kapışırlar. Hasat Vakti Geldiğinde Giydikleri Bu Yeniçeri Kıyâfetleriyle Ve Büyük Bir Heyecanla, Nehir Kıyısında Dolaşmaya Başlarlar.
ertesi Gün, Nehrin Karşı Yakasından Gelen Haber, Alman’ların Sevinç Çığlıkları Atmalarına Sebep Olur: “alman’lara Osmanlı’lardan İmdât Geldiğini Zanneden Fransız’lar, Korkudan, Köylerini De Terk Ederek İç Kısımlara Doğru Kaçmaktadırlar. Mahsûlünüzü Rahatça Toplayabilirsiniz. Zulüm Sona Ermiştir.”
bu Olay, Mülhaym’lıların Gönüllerinde Taht Kurar.
giydikleri Yeniçeri Kıyâfetlerini, Daha Sonra Mülhaym'a Bağlı Karlsruhe Müzesine Koyup Ziyârete Açarlar. Şehrin En Yüksek Binâsına Da Osmanlı Bayrağı Asarlar. Ayrıca, Hâlen Olayın Yıldönümünde Şehirde Bir Karnaval Düzenleyip Hadiseyi Temsîlen Kutlarlar.
bu Olay, Osmanlı'nın Sâdece Birkaç Yeniçeri Kıyâfetiyle Alman’ları Fransız’ların Elinden Ve Talanından Nasıl Kurtardığını Anlatan, Mâziden Kalma, Pırlantalarla Resmedilmiş Bir Tablo Gibidir.
