aşk; tek yönlü bir yolda A’dan B’ye ve B’den A’ya giden iki aracın karşılaşmasına kadar süren andır. başka bir örnekle anlatmak gerekirse iki kişi uzaktan birbirlerini görürler o an aşk başlangıcını oluşturur ve bu iki kişinin birbirlerine varmaları için geçen sürede acı ,her türlü meşakkat, kıskançlık, nefret, duygusallık, kavga, gürültü patırtı vs. yani olumlu olumsuz özelliklerin tümü çekilebilir cazibede ,güzelliktedir ve aşk zamanı içerisinde olduğu için aşkın cilveleri olarak gerçekleşir ve gelişir. tâki bu iki kişi karşılaştıklarında yani bir çok şeyde olduğu gibi doygunluk anında büyük bir şiddetle çekim etkisi ve an kadar kısa bir süre sonra itiş tepkisine dönüşür. ters yönden gelen araçların karşılaştıklarındaki tepki gibi. bu itişten sonra yani itiş zamanı başlangıcını oluşturduktan sonra asla çekme durumuna geçmez ve ters yönde karşılaşmaya başlayan insanlar karşılaşma tam anlamıyla oluştuktan sonra ters tarafa uzaklaşmaya başlarlar, gerçekte yollarına devam ederler. önemli olan bu karşılaşma süresinin ve yolunun uzun olmasıdır. kimisi için bu karşılaşma bir duraktır bir sonraki karşılaşma için, kimisi için ise bir basamak, kimisine imtihandır çarpışmak yada çarpıştığını sanmak, kimisine göre de bilmektir.
örneğin; bir insana yaklaşma isteği o insanın uzaklığı ile doğru orantılıdır. platonik aşkların uzun sürebilmesi gerçeği gibi. ortada bir sevgili olmadığı halde yada görüntüde öyle olduğu halde, tersinedir ki bilakis asıl sevgili oradadır. bazen bir çift 3 yıl çıkarlar ve geldikleri son nokta birbirleri hakkında olumsuz söyleyebilecekleri çok konunun olmasıdır. çünkü aşk dediğimiz o zaman dilimi geçmiş ve olumsuz olan şeyleri olumluya dönüştüren mantık kaybolmuştur. evet mantık. aslında aşkta da mantık vardır fakat çok farklı çalışır. diğer platonik aşığın ise son noktasında bile maşukunu çok seviyor olması onun farkıdır.
ölümlülerin aşkı elbet bitecektir. çünkü karşılaşma çekim gücü bizim gücümüzden çok daha etkilidir. ve kusurluyuz ki asla bu karşılaşmaya karşı gelemeyiz. bu yaşadığımız aşk, asıl ulaşılamaz olana duyulan aşkın taklitçisidir. sonuçta aşık olunana uzaklık aşkın büyüklüğünü gösteriyorsa en büyük ve en gerçek aşkın ne olduğu çok açıktır. fakat biz her defasında karşılaşıp kazalardan yada birleşmelerden sonraki kopuşlardan daha zevk alıyoruz. küçük zevkler uğruna en büyüğünden vazgeçiyoruz. dediğim gibi insanız ama sadece kelimede…
belki de uzaktan bile olsa O’nu görmeyi yada çok yakında olduğu halde hissetmeyi beceremiyoruz. her milisaniyede seni görüp çağırdığı halde ne göz görüyor ne kulak duyuyor. ne kadar da boşa bakıyoruz yada aslında bakmıyoruz, bakmayı bilmiyoruz, gözlerimiz kapalı ilerliyoruz tabi buna ilerlemek denirse. halbuki O’nu gördüğün anda tüm cefalar nasılda sefa olacak gönlümüze bilmiyoruz, sevdiğinin sınırsızlığı büyüklüğüne müteakip canı verene kadar oluşan aşk cilveleri varken…
nefesin biterken verdiğin canın, yaşarken O’na verdiğin cana kıyasla hiç bir şey olduğunu düşünürsen yaşarken ölmek ne de güzeldir. O’nu sevmek, O’na yanmak, yunus gibi cemaline canını biçmek, seni sevdiğini bilerek yaşamak, hasretlerin en güzeli. vuslatının hayaliyle yaşamak en yüce yaşam şekli…
onu tanımlamak hayat kitabına, kitabında ondan başka kelimeye yer ayırmamak. oluşana baktığında hayatın zaten O’ ndan ibaret olduğunu görmek. celalini taşa baktığında yada babanın seni azarladığında anlamak, cemalini çocuğunun yüzünde yada sevdiğinin saçlarında görmek, merhametini bir annenin kendi lokmasını yavrusuna ayırdığında sezmek ya da kirlenen şu dünyanın hala ayakta durabilmesine şaşırmamak, affının yüceliğini sadece ve sadece içinde hissedebilmek. görmeden bilmek , bilirken görmek.
öyle bir sevgili ki en uzağında olduğunu düşündüğün anda içinde hissetmek ve hayatında hiç bir şeyi hissederek yenemediğin bir haldeyken bile onun sevgisini bilerek tüm sorunlarından kurtulabilmek. gerçek aşk budur işte…
örneğin; bir insana yaklaşma isteği o insanın uzaklığı ile doğru orantılıdır. platonik aşkların uzun sürebilmesi gerçeği gibi. ortada bir sevgili olmadığı halde yada görüntüde öyle olduğu halde, tersinedir ki bilakis asıl sevgili oradadır. bazen bir çift 3 yıl çıkarlar ve geldikleri son nokta birbirleri hakkında olumsuz söyleyebilecekleri çok konunun olmasıdır. çünkü aşk dediğimiz o zaman dilimi geçmiş ve olumsuz olan şeyleri olumluya dönüştüren mantık kaybolmuştur. evet mantık. aslında aşkta da mantık vardır fakat çok farklı çalışır. diğer platonik aşığın ise son noktasında bile maşukunu çok seviyor olması onun farkıdır.
ölümlülerin aşkı elbet bitecektir. çünkü karşılaşma çekim gücü bizim gücümüzden çok daha etkilidir. ve kusurluyuz ki asla bu karşılaşmaya karşı gelemeyiz. bu yaşadığımız aşk, asıl ulaşılamaz olana duyulan aşkın taklitçisidir. sonuçta aşık olunana uzaklık aşkın büyüklüğünü gösteriyorsa en büyük ve en gerçek aşkın ne olduğu çok açıktır. fakat biz her defasında karşılaşıp kazalardan yada birleşmelerden sonraki kopuşlardan daha zevk alıyoruz. küçük zevkler uğruna en büyüğünden vazgeçiyoruz. dediğim gibi insanız ama sadece kelimede…
belki de uzaktan bile olsa O’nu görmeyi yada çok yakında olduğu halde hissetmeyi beceremiyoruz. her milisaniyede seni görüp çağırdığı halde ne göz görüyor ne kulak duyuyor. ne kadar da boşa bakıyoruz yada aslında bakmıyoruz, bakmayı bilmiyoruz, gözlerimiz kapalı ilerliyoruz tabi buna ilerlemek denirse. halbuki O’nu gördüğün anda tüm cefalar nasılda sefa olacak gönlümüze bilmiyoruz, sevdiğinin sınırsızlığı büyüklüğüne müteakip canı verene kadar oluşan aşk cilveleri varken…
nefesin biterken verdiğin canın, yaşarken O’na verdiğin cana kıyasla hiç bir şey olduğunu düşünürsen yaşarken ölmek ne de güzeldir. O’nu sevmek, O’na yanmak, yunus gibi cemaline canını biçmek, seni sevdiğini bilerek yaşamak, hasretlerin en güzeli. vuslatının hayaliyle yaşamak en yüce yaşam şekli…
onu tanımlamak hayat kitabına, kitabında ondan başka kelimeye yer ayırmamak. oluşana baktığında hayatın zaten O’ ndan ibaret olduğunu görmek. celalini taşa baktığında yada babanın seni azarladığında anlamak, cemalini çocuğunun yüzünde yada sevdiğinin saçlarında görmek, merhametini bir annenin kendi lokmasını yavrusuna ayırdığında sezmek ya da kirlenen şu dünyanın hala ayakta durabilmesine şaşırmamak, affının yüceliğini sadece ve sadece içinde hissedebilmek. görmeden bilmek , bilirken görmek.
öyle bir sevgili ki en uzağında olduğunu düşündüğün anda içinde hissetmek ve hayatında hiç bir şeyi hissederek yenemediğin bir haldeyken bile onun sevgisini bilerek tüm sorunlarından kurtulabilmek. gerçek aşk budur işte…
