Bir ranzanın üstünde uyumaya çalışıyor çocuk. Yağmur pencereye vururken, buğuya yazı yazmaya çalışan kendinden yaşça küçük Mehmet’e takılıyor gözleri.
Mehmet’in gözünde bir hüzün, Mehmet’in gözünde bir eksiklik... Buğuya çöp adamlar çiziyor kendince. Sonra gülümsüyor, Can’a dönüyor derken…
-Bizim neden ailemiz yok abi? Diyor sesi titremeli…
Can cevap vermiyor…
Veremiyor…
Büyürken hepsi böyle düşünüyor biliyor.
Büyüdükçe ise soruları bırakıyor, hesap sormaları… Annem neden yok diye sormuyor gün geçtikçe o ranzalarda büyüyen çocuklar…
Gitgide kalbi sevgisizliğe inanıyor… Ve aslında içinde hep o eksikliğin yarattığı boşlukla, uyuyamıyor.
Mehmet bakıyor Can’a…
-Neden anne kokusu nedir bilmiyoruz bizler, neden baba korumacılığı nasıl olur bilmiyoruz? Sen gördün mü aileni abi? Diyor tekrar…
Can’ın içinde bir volkan patlıyor aniden… Küçüklük halleri geliyor aklına… Bir baba dilediğini hatırlıyor en çok… En çok onunla maç yapmayı hayal ettiğini düşünüyor. Gözleri doluyor ama yine de susuyor…
Mehmet anlamıyor, anlamadığı gibi daha da bir sarıyor hüzün… Sustukça hıçkırıkları duyuluyor… Ve son sorusu Can’ı yüreğinden vuruyor…
-Bizi neden kimse sevmiyor abi?
-Ben seni seviyorum yetmez mi? Diyor ranzasından inip aşağıya yaşı küçük kendi büyük adam...
Sonra camdaki resme takılıyor gözleri…
Bir çöp adam, bir çöp kadın ve ortada bir çöp çocuk. Gülüyor Can…
-Bu sen misin diyor?Başını sallıyor Mehmet… Yüzünde bir acı…
-Allah’ta mı sevmiyor bizi abi? Diyor…
Can kızıyor…
-Olur mu öyle şey diyor, sevmese bizi yan yana getirir miydi diyor bakarak. Sonra pencereye gidiyor eli… Kadını siliyor…
-Bak diyor usulca… Çöp adamı gösteriyor, ben hep yanındayım diyor… Ve bu resmi yapmamızı sağlayan Allah’ta yanımızda ve bizi çok seviyor…
Meral Bilgiç
