Yoruldum kendimi anlatmaktan anlasilmamaktan bi turlu biseyleri yoluna koyamamaktan hesap yapmaktan plan yapmaktan yoruldum . Her seyin aleyhime olmasindan insanlarin nankorlugunden yoruldum yaptigim seylerinn bedelini agir odemekten herkesin kendi bildigini kabul ettirmeye calismalarindan saygisizliktan yoruldum biseyleri anlatmaya cabalamaktan yoruldum hep ileriye adim attikca geriye dusmekten yoruldum kalkip yeniden ayaga kalkmaktan bencillikten umarsizliktan yoruldum kendi derdimi dert sanmaktanda yoruldum ahlayip vahlamaktan yoruldum icime atmaktan herkese mutlu gorunmekten YORULDUM İçimde sebebi olmayan kocaman bir boşluk,aklımdan geçip giden salak saçma şeyler...Bu kadar mı yoruldum insanlara kendimi anlatmaktan,bu kadar mı çaresiz kaldım,hiç bilmiyorum.Ağzından çıkan her sözün yanlış anlaşılması var bir de işin garibi...Sen kendini anlatma çabasıyla cümlelerin içinde kaybolurken ve kurtulma çabası verirken,karşındakinin seni acımasızca yargılaması!Haketmediğin şeyler duymakta işin cabası...Bir çok şeyi yeni yeni hatırlarken aslında 3 maymunu oynamam gerektiğini de hatırlamak zorunda bırakılmak işin garip yanı.Herkes kendi doğrusunu karşısındakinin kalbine,beynine işleme derdinde.Hemde onu kırıp dökerek,gözyaşlarının akıtıp bir de üstüne karşısına geçip gülerek.
İşin özü şu ki;insan olmanın bu kadar ağır bedelleri olduğunu bilmiyordum.
İşin özü şu ki;insan olmanın bu kadar ağır bedelleri olduğunu bilmiyordum.
