Kristen Stewart
Daimi Üye
Kulisteyim.Çok insan yok.Elime bir kağıt verdiler ve sahnedeydim.Sahne karanlık,karşısı aydınlık ve karşıdakiler bu aydınlıktan sahneyi izliyorlar.Elimdeki kağıtta anlayamadığım şeyler yazılı.Hayır bunu okuyamam dememe kalmadan,kağıt yok oldu.Hiç bir şeye anlam veremiyorum.Karşıya doğru bakıyorum,sanırım başlamam gerek.
Fark edilmemek için tüm gücümle bağırıyorum.Sahneyi her karışına kadar kullanıyorum.Karşıdakiler ise sadece tek bir noktayı izliyorlar.Ben bir uçtan diğerine,diğer uçtan birine sürekli hareket halindeyim.Sahnenin en ucuna gelip,tüm gücümle bağırıyorum.
Benden mi bilinmez,aydınlıkları azalıyor gibi.Bunu fark eden sadece ben olmalıyım ki,hiçbirisi bu durumdan ötürü rahatsız olmuşa benzemiyor.Belki de alışmış olmalılar.Fakat,eğer aydınlıkları sönerse beni fark edebilirler ve tüm bunların hiçbir anlamı kalmaz.Kendimden bir parçayı yakıyorum.Bence şu an yeteri düzeyde oturuyor,karşıdakiler.Derken ben sönüyorum.Ve hep bir ayağa kalkıyorlar.Sahnedeki eski dekorlarla birlikte,devriliyoruz.Kırılmadık bir şey kalmadı burada ve ben yerdeyim.
-Durun!
(Hepsi durup,kalktıkları yere oturdular)
-O size herşeyi anlattı.
-O size bilmeniz gerekenleri izah etti.
-Siz onu dinlemediniz.
-Sustukları ile sizi karanlığa boğabilecekken,
bütününü feda ederek,kendisini yaktı bile.
-Siz.. +Peki,peki biz?
+Sürekli O'nu anlatıyorsun.
+Peki,peki ya biz?
-Siz.. +O,diyorsun.
+Kim ki O?
-O.. +Evet,evet O.
+O şöyle biri ve şöyle yaptı.
+O böyle biri ve böyle yaptı.
+Peki O,şimdi neden yerde?
-Çünkü O,tüm suflelere rağmen öldü.
+Ö...ö..Öldü mü?Peki,peki neden?
-Çünkü O'nun bir kalbi vardı.
**
Hepsi susup,adet gereği ayağa kalktılar ve hep bir ağızdan alkışa boğdular beni,biri hariç.Tek tek terk ettiler salonu,biri hariç.Sonra tüm ışıklar söndü.Yeniden aydınlık için biri’nin önünde iki seçenek vardı.O tuttu üçüncüsünü seçti.İkimizde yanmaya başladık.Alevlerimiz bile tutuşmuştu.Küllerimizden bir kağıt düştü yere,boş bir kağıt.Ve son sufle söylendi.Ama ne giden karşıdakiler,ne ben,ne biri,ne anlatıcı,ne de söyleyen duydu.
‘Yaşamak güzeldir.’
Mustafa Caner ÖZÇELİK...