Dün gece bir el okşadı yanağımı. Tenimi ılık ılık yaladı o elin sıcaklığı. Sevgi damlattı sanki yüreğime o dokunuş, yoksa o sen miydin anne?
Ben tanımıyorum dokunuşunu, nasıldı bilmiyorum. Tıpkı seni hiç tanımadığım gibi. Sesini bile hiç duymadım anne. Ama biliyorum böyle sevgiyle ancak bir anne dokunabilir. Çünkü ben de artık anneyim.
Seni erken kaybettiğimi anlattılar bana çok küçükmüşüm ama ben seni hiç kaybetmedim anne çünkü ancak sahip olduğumuz şeyleri kaybedebiliriz ben sana hiç sahip olmadım ki… Gözlerin ne renkti, saçların dalgalı mıydı düz mü güldüğünde senin de diğer anneler gibi güller açıyor muydu yüzünde..Sevgiyle bakarken gözlerin bana, yüreğin de sızlıyor muydu anne? Biliyor musun benim çocuklarıma her baktığımda yüreğim de ince ince sızlıyor. Çünkü senin yavruna doyamadığın geliyor aklıma. Söylesene anne erken ayrılacağımızı hiç hissetmiş miydin? Beni öperken saçlarımı okşarken nefesimi dinlerken hiçbir gün beni kaybetmekten korktun mu?
Nasıl bir bebektim ben anne. Bilmiyorum hangi özelliklerim sana benziyordu. Aynı senin gibi mi gülüyorum, aynı senin gibi mi konuşuyorum yoksa aynı senin gibi mi yürüyorum?
Daha gençliğini bile yaşayamadan, daha yavrunla gönlünce oynayamadan ve daha helaline doymadan ayrılmışsın bu yalan dünyadan. Mutlu musun orada anne? Sana mı yanayım sana hasret çeken yüreğime mi yanayım bilmiyorum.
Bazen düşünüyorum. Ben bebekken seninle neler yapardık, nasıl uyuturdun beni, çok sever miydin diye. Ben çocuklarımı senin yerine de sevdim anne. Saçlarını senin ellerinle okşadım. Senin sesinle ninniler söyledim onlara. Masallar uydurdum kimi zaman. İkimizi anlatıyordum bu masallarda çoğu kez. Hep kavuşuyorduk anne kız o masallarda. Böyle teselli buluyorum belki de… Çünkü inanıyorum ki biz de kavuşacağız anne. Doya doya sarılacağız. Hiç ayrılmamacasına hem de.. Kanatlarının arasına alacaksın beni. Birlikte yaşayamadığımız çocukluğumu gençliğimi paylaşacağız senle. İkimiz de yarım kalan parçalarımızı tamamlayacağız. Elini tutacağım sımsıkı, bırakmayacağım hiç..
Biliyor musun seni tanımayı ne kadar çok isterdim. Hayalimde ara sıra canlandırabilirdim seni o zaman. Anılarımız olsaydı hatırladım çoğu zaman indirip aklımın tozlu raflarından. Tozlarını silkeleleyip öperdim o anıları hayallerimle… Yad ederdim o eski güzel günleri.. Ne yazık ki tek bir tane anımız bile yok anne.. Sana doyamadım diyemiyorum, seni hiç tatmadım anne. Ama biliyor musun seni çok seviyorum çünkü ben senin bir parçanım. Tanımasam da… Çocuklarımı çok sevdiğim gibi çok seviyorum. Eminim sen de beni çok seviyorsun anne çok özlüyorsun. Ara sıra gelip yanağımı okşuyorsun. Sonra bir rüzgar gibi esip gidiyorsun. Biliyorum sen benimle hep berabersin. Dün akşam yanağımı okşayan sen miydin anne?
alıntı
