Hayatın toz pembe olduğunu düşünenelere gelsin bu yazı;
Hayat hep lay lomlardan ibaret değilmiş maalesefki tecrübelerimle tescilli.
Bir erkeğin peşinden hayatı arkana alarak onun izinden yürümek en büyük hata imiş oysaki!!
Ayaklarının üzerine bastığında heleki bir çocuk sahibi olupta arkanda bıraktıklarına bakınca aslında senin için en üzücü olan şey,her nefesinde etrafında sevdiklerinin olmayışı imiş.
Bebeğin olupta onu seninde kendi bağından olan insanlarla büyüdüğünü görmesi kadar güzel bir şey yokmuş aslında!!
Annecim,babam neden bizimle gelemiyor sorusunun cevabını hiç bir zaman verememek,yada annecim haydi teyzemlere gidelim sorusunun cevabını hiç bir zaman verememek!!İşte beni en çok boğan bunaltan şeyler oluyor bu aralar.
Gitme istiyorum,herşeyi arkama alarak gitmek istiyorum.
Bu gidişim bir kaçamak değil aslında,yeni bir başlangıçlara yol almak içimde bu büyüyen canlı olan bebeğim ile gitmek istiyorum bu yaban ellerden.
8 sene koskoca geçen 8sene var arkamda.Aile diye sarıldığım bir ailem var,yada hiç olmayan bir ailem var ama ben yeniden doğmak büyümek emeklemek koşmak istiyorum.Herşeye yeniden başlamak istiyorum.
Doğan güneşin ardından bende bugün doğdum demek istiyorum.
Acılar,hayal kırıkları,darbeler,sıkıntılarıda arkama alarak bir elimde çocuğum,içimde büyüttüğüm meleğim ile buralardan alıp başımı gitmek istiyorum...
İsyan ettim artık,bu isyanımı bastırmak istiyorum.Yoruldum herşeyden ve olabilecek her türlü şeyden yoruldum artık!!!
Teraziye alıyorum ağır gelen taraflarını ölçmek için ama neden hep ağır gele tarafı bana acı veren tarafı oluyor.
Yada neden hep beklemek zorunda kalan taraf ben olduğum için bana acı veriyor bu bekleyişler!!!???
İçimdeki sıkıntıyı kusmak ve boşaltmak için,artık rahat bir nefes almak için nelerimi vermezdim.
8 sene geçmesine halen ben neden buraya ait değilim diyorum..NEDEN!!!
Bir boşluğa düştüm ve çıkmak için her çabaladığımda daha da çok sanki batıyorum.Bu balçıkların içinde bu çamurun içinde boğulmak istemiyorum.
Tutun artık ellerimden ben yeniden ayağa kalkmak istiyorum.
Şahmaran.
Hayat hep lay lomlardan ibaret değilmiş maalesefki tecrübelerimle tescilli.
Bir erkeğin peşinden hayatı arkana alarak onun izinden yürümek en büyük hata imiş oysaki!!
Ayaklarının üzerine bastığında heleki bir çocuk sahibi olupta arkanda bıraktıklarına bakınca aslında senin için en üzücü olan şey,her nefesinde etrafında sevdiklerinin olmayışı imiş.
Bebeğin olupta onu seninde kendi bağından olan insanlarla büyüdüğünü görmesi kadar güzel bir şey yokmuş aslında!!
Annecim,babam neden bizimle gelemiyor sorusunun cevabını hiç bir zaman verememek,yada annecim haydi teyzemlere gidelim sorusunun cevabını hiç bir zaman verememek!!İşte beni en çok boğan bunaltan şeyler oluyor bu aralar.
Gitme istiyorum,herşeyi arkama alarak gitmek istiyorum.
Bu gidişim bir kaçamak değil aslında,yeni bir başlangıçlara yol almak içimde bu büyüyen canlı olan bebeğim ile gitmek istiyorum bu yaban ellerden.
8 sene koskoca geçen 8sene var arkamda.Aile diye sarıldığım bir ailem var,yada hiç olmayan bir ailem var ama ben yeniden doğmak büyümek emeklemek koşmak istiyorum.Herşeye yeniden başlamak istiyorum.
Doğan güneşin ardından bende bugün doğdum demek istiyorum.
Acılar,hayal kırıkları,darbeler,sıkıntılarıda arkama alarak bir elimde çocuğum,içimde büyüttüğüm meleğim ile buralardan alıp başımı gitmek istiyorum...
İsyan ettim artık,bu isyanımı bastırmak istiyorum.Yoruldum herşeyden ve olabilecek her türlü şeyden yoruldum artık!!!
Teraziye alıyorum ağır gelen taraflarını ölçmek için ama neden hep ağır gele tarafı bana acı veren tarafı oluyor.
Yada neden hep beklemek zorunda kalan taraf ben olduğum için bana acı veriyor bu bekleyişler!!!???
İçimdeki sıkıntıyı kusmak ve boşaltmak için,artık rahat bir nefes almak için nelerimi vermezdim.
8 sene geçmesine halen ben neden buraya ait değilim diyorum..NEDEN!!!
Bir boşluğa düştüm ve çıkmak için her çabaladığımda daha da çok sanki batıyorum.Bu balçıkların içinde bu çamurun içinde boğulmak istemiyorum.
Tutun artık ellerimden ben yeniden ayağa kalkmak istiyorum.
Şahmaran.
