Umutlarım Kanıyor...
Şiir gibi başlamıştı aşkımız, buğulu camlara yazıyordum her hecesini, ama sen ilk mısrasında
Bırakıp gittin...
Oysa yaşanacak ne çok şey vardı..! İliklerine kadar yaşanacak hem de.
Bırakıp gittin...
Şimdi bütün mısralar içimde demleniyor. Bu deniz şehrin sahilerine, gözyaşlarım yağmur olup yağıyor…
İzmir ağlıyor...
Sokak sokak, en derin içlerimde gemilerim batıyor, matemini tutuyor çıksalın sokakları ümit diye ne kalmışsa kırılıp dökülüyor...
Yenik bir sessizliğin ardından, sanki bıçak yarası, sanki yüreğime kurşun sıkılıyor, içimde damla damla acılar, gururum dirense de duygularım çıldırıyor...
İzmir yanıyor...
Sokak sokak en derin içlerime alevler yayılıyor, matemini tutuyor Kordon'daki caddeleri bozulmuş bahçelerim karanfiller ağlıyor…
Şimdi iki damla gözyaşı var hasretinle yanan avuçlarımda, içimde bir sonbahar yaprak döküyor, bir kuş çırpınıyor.
Dağlar taşlar un ufak dağılıyor, yıldızlar düşüyor bir bir…
İzmir yanıyor...
Sokak sokak en derin içlerime külleri savruluyor matemini tutuyor erguvan ağaçları sensizliğin eşiğinde umutlarım kanıyor...
