Gömün Bugün Beni Yüregimdeki Küçük Kizin Gözbebeklerine...!
Yüregime gömün beni bugün...
Yoruldum sivri çakil taslarina benzer asklarin üzerinde yürümekten...
Dalgalarin kiyiya vurup, savurup koynuna aldigi
ince bir kum tanesi olmak istiyorum...
Ve bogulmak kendi mavilerimde...
Deniz yildizinin bes kolundan bir tanesi bile saramadi beni...
Oysa ince sizilara da, keskin acilara da aliskin benim bedenim...
Sularin duruldugu bir denizde oynasan martilari hiç izlemedim...
Yüreginize gömün beni bugün...
Evrenin bütün güzelliklerini kutsayan yüzümü gömün yüreginize...
Yorgunum kirik dökük kelimelerle konusmaktan...
Yorgunum bos yüzeylere dolu kelimeler yazmaktan...
Usandim kendini tekrarlayan baslangiçlardan...
Kendi yüregimin kara deliklerine saklanmak istiyorum...
Hiçbir isigin sizmaya gücünün yetmeyecegi
Hiçbir umut çiçeginin yesermeye yeltenmedigi...
Hayallerin kucaginda öyle gündogumlari, öyle manolya kokulu ilkyazlar yasadim ki
Agir geliyor artik sabaha varmayan gecelerin gerçekligi...
Saklanmak kendime ve yavas yavas yok olmak istiyorum...
Gömün beni yüregimdeki küçük kizin gözbebeklerine...
Balköpügü damlalar damliyor gögsüne...
Çocuklara özgü umursamazlik, çocuklara özgü vurdumduymazlikla yaklasti aymazliklariniza...
Uçurtmalar uçurdu bilmedigi gökyüzüne...
Bir bedenin içine sigmayan kocaman ruhumu da gömün birlikte...
Güzellige tutkun, sehvete aç bakislarin yükü altinda ezildim...
Bir perde gibi örttü insana dair güzel yanlarimi bu süslü elbise...
Dokunabileceginiz yumusacik bir ten isteyen elleriniz
öpebileceginiz arzulu dudaklari hedef belirlemistiniz
Oysa dokunmanin hiç akliniza gelmedigi bir yürege de sahibim ben...
Orada ebruli bir kadin bekliyor...
Kendimden yorulup, kendime kaçmanin kisir döngüsüne yolculugum...
Ne menzili biliyorum, ne hedefin farkindayim...
Bir cenin olup annemin kutsal bedenine geri dönmek istiyorum...
Oysa yalnizligim öyle koyu bir renk ki bugün, topraga bile koyamiyorum...
“Kayip” ilani vermek istiyorum ruhum için:
“Bir tutam umuda muhtaç, yarina dair özlemlere aç, belirsizligin kiskacinda yarim bir ayraç”
Var mi böyle bir ruh etrafinizda sahipsizce dolasan...!
Kayiptir kendisi...!
Ulasin lütfen sahipsiz bedenime, ruhsuz boguluyorum, çok ama çok derinlerde...
Kendi yarattigim sahte balonlarin içine oturup
Kendi yarattigim sahte diyarlari izledim gökyüzünden...
Kulaklarim sagir oldu patlama sesinden...
Patlayip sönen sahte balonum muydu, bos hayallerim miydi bilemedim...
Patlama sonrasi sessizligindeyim ben...
Küçük bir masal ülkesi kurmustum kendime, kraliçesi ve tek hakimi oldugum...
Sinirlarimi yerle bir eden bu deprem nereden çikti birden...
Fay hattinin tam üstünde mi insa etmisim degerlerimi...
Kaçislar çözüm olur mu ki...
Yikilan binalarin taze yanik ve toprak kokusu mu, yoksa yikilan degerlerim mi hiçkiriklarimin sebebi...
Bir kaosun içinde içiçe geçmis hepsi...
Gömün, gömün beni yüregime.
Emanet ediyorum elimde kalan son üç bes sevincimi bir avuç dosta...
Tek mirasim bu, o da yalnizca anlayana....
Gidiyorum kendime...
Gömün beni bugün yüregime...
ALINTIDIR..
Yüregime gömün beni bugün...
Yoruldum sivri çakil taslarina benzer asklarin üzerinde yürümekten...
Dalgalarin kiyiya vurup, savurup koynuna aldigi
ince bir kum tanesi olmak istiyorum...
Ve bogulmak kendi mavilerimde...
Deniz yildizinin bes kolundan bir tanesi bile saramadi beni...
Oysa ince sizilara da, keskin acilara da aliskin benim bedenim...
Sularin duruldugu bir denizde oynasan martilari hiç izlemedim...
Yüreginize gömün beni bugün...
Evrenin bütün güzelliklerini kutsayan yüzümü gömün yüreginize...
Yorgunum kirik dökük kelimelerle konusmaktan...
Yorgunum bos yüzeylere dolu kelimeler yazmaktan...
Usandim kendini tekrarlayan baslangiçlardan...
Kendi yüregimin kara deliklerine saklanmak istiyorum...
Hiçbir isigin sizmaya gücünün yetmeyecegi
Hiçbir umut çiçeginin yesermeye yeltenmedigi...
Hayallerin kucaginda öyle gündogumlari, öyle manolya kokulu ilkyazlar yasadim ki
Agir geliyor artik sabaha varmayan gecelerin gerçekligi...
Saklanmak kendime ve yavas yavas yok olmak istiyorum...
Gömün beni yüregimdeki küçük kizin gözbebeklerine...
Balköpügü damlalar damliyor gögsüne...
Çocuklara özgü umursamazlik, çocuklara özgü vurdumduymazlikla yaklasti aymazliklariniza...
Uçurtmalar uçurdu bilmedigi gökyüzüne...
Bir bedenin içine sigmayan kocaman ruhumu da gömün birlikte...
Güzellige tutkun, sehvete aç bakislarin yükü altinda ezildim...
Bir perde gibi örttü insana dair güzel yanlarimi bu süslü elbise...
Dokunabileceginiz yumusacik bir ten isteyen elleriniz
öpebileceginiz arzulu dudaklari hedef belirlemistiniz
Oysa dokunmanin hiç akliniza gelmedigi bir yürege de sahibim ben...
Orada ebruli bir kadin bekliyor...
Kendimden yorulup, kendime kaçmanin kisir döngüsüne yolculugum...
Ne menzili biliyorum, ne hedefin farkindayim...
Bir cenin olup annemin kutsal bedenine geri dönmek istiyorum...
Oysa yalnizligim öyle koyu bir renk ki bugün, topraga bile koyamiyorum...
“Kayip” ilani vermek istiyorum ruhum için:
“Bir tutam umuda muhtaç, yarina dair özlemlere aç, belirsizligin kiskacinda yarim bir ayraç”
Var mi böyle bir ruh etrafinizda sahipsizce dolasan...!
Kayiptir kendisi...!
Ulasin lütfen sahipsiz bedenime, ruhsuz boguluyorum, çok ama çok derinlerde...
Kendi yarattigim sahte balonlarin içine oturup
Kendi yarattigim sahte diyarlari izledim gökyüzünden...
Kulaklarim sagir oldu patlama sesinden...
Patlayip sönen sahte balonum muydu, bos hayallerim miydi bilemedim...
Patlama sonrasi sessizligindeyim ben...
Küçük bir masal ülkesi kurmustum kendime, kraliçesi ve tek hakimi oldugum...
Sinirlarimi yerle bir eden bu deprem nereden çikti birden...
Fay hattinin tam üstünde mi insa etmisim degerlerimi...
Kaçislar çözüm olur mu ki...
Yikilan binalarin taze yanik ve toprak kokusu mu, yoksa yikilan degerlerim mi hiçkiriklarimin sebebi...
Bir kaosun içinde içiçe geçmis hepsi...
Gömün, gömün beni yüregime.
Emanet ediyorum elimde kalan son üç bes sevincimi bir avuç dosta...
Tek mirasim bu, o da yalnizca anlayana....
Gidiyorum kendime...
Gömün beni bugün yüregime...
ALINTIDIR..
