Aşk Sancısı
Daimi Üye
Buruk bir doğum hikayem olsada çok sükür buraya doğum hikayemi yazmayı nasip etti Rabbım 
Hamile olduğumu öğrendiğim an çok sevinmiştik eşimle çünkü bir bebeğimiz olsun çok istiyorduk , o an dünyalar bizim oldu
Kızımı öğrendiğimde haftalıktı .
İlerleyen haftalarımda sorunlarım başladı , düşük tehlikemin oldugunu söyluyordu her gittiğim doktor ve ben bu ilk 3 ayı hep yatarak geçirdim ,iğnelerle ilaçlarla hatta 2 gün hastanede yattım .
5 ayımdan sonra ödemlerim oluşmaya başladı ayaklarım haddınden fazla şişti üzerine basamayacak şekilde oldu , tabi bana normal geliyor her hamıle bayanda olan şeyler diyorum ki keşke o düşğncede olmasaydım
30+2 günlükken bebeğimin hareketlerınde azalma hissettim çok hareketli bir bebekti beni endişeye düşürdü çikolata yiyorum sol tarafıma yatıyorum sadece çok az hareket ediyordu . 30+6 iken eşimle bir arkadasımızdan oturmadan eve geldiğimizde kanamam olduğunu hissettim zaten hamılelıgımın ilk başından beri hep bu sorunları yaşadıgımız için eşimle hemen en yakın hastaneye gittik ,
Doktor hiç bir problem yok bebek gayet sağlıklı diyince içimize su serpilmişti , ancak doktorun banaa karşı bakışlarını hiç unutmam ne kadar çok şişmişsin bu normal değil dedi gel tansıyonu ölçelim diyince tekrar içime sıkıntılar düştü , Oysakı kendi doktorum bunu farkedip hiç umursamadı bile
Tansıyonumu ölcünce
16/9 çıktı tansiyon düşürücü serum takıp bırazcık sakınleştırdı benı (oysa nerden bilebilirdim dogumuma sadece 3 gün kaldıgını )
o zaman biraz daha içime su serpilmişti doktor bana yansıtmadı ama eşime direk hiç vakit kaybetmeden araştırma hastanesıne gidin demiş , eşimde bana uygun bir dille anlatmaya çalıstı stres yapmamayayım diye ama artık birşeylerın ters gıttıgını anladım evimize geldik saat gecenın 2 si ben çanta mı hazırlıyorum ne olur ne olmaz diye daha sonra duşumuda alıp eşimle araştırma hastanenın yolunu tuttuk
hastaneye geldiğimizde muayne oldum doktor direk bana gebelik zehırlenmesı gecırıyorsun senın yatısını yapıyorum dedı ben tabi zor tutuyorum ağlamamak için kendımı bır yandan da düşünüyorum hıc duymadım bu gebelık zehırlenmesı ne olakı ? ve neden benım başıma geldıkı . hiç aklıma gelmıyor erken doğum yapacagım diyorum kendı kendıme bır kaç gun yatarım sonra herşey yoluna gırer bende evıme giderim dıye dusunuyorum
31+2 günlük oldum nst ye girmem için çağırdılar benı kimse birşey demıyor nst sonuc ıcın ıyı cıktı dıyıp geçıstırıyorlar bende odama gidip annemı aradım hersey gayet ıyı bır kac gune cıkarım dıyorum anneme
akşam oldu tekrar nstye alındım , bebeğim o an hıc tekmelemedıgı kadar tekmeledı sankı oda anladı aynı bedende son dklarımız oldugunu
Odama gıttım tekrar nst sonrası sırt agrım oldugu ıcın uzandım 10 dk sonra hemsıre gırdı onundekı kagıtlarla ugrastı biraz sonra dönüp bana hazırmısın senı sezaryena alıyoruz dedı beynımden vurulmusa döndum ne yapacagımı sasırdım heralde şaka yapıyo dedım
bana kımse bırsey demedı bılmıyorum dedım sızın yanlısınız var dedım
korıdora dogru yurumeye basladım ağlaya ağlaya birilerini arıyorum bu yanlısı düzeltmelerı ıcın tam o an benı amelıyat edecek doktorumla karsılasıyorum niye ağlıyorsun sen dıyor , sezaryene alınacakmısım öyle dedıler dıyorum o senmıydın dıyor bana demek kı önceden kararlastırılmıs en son benım haberım oldu
Evet diyor sen ve bebegın tehlıkede acıl sezaryene alınman gerekıyor hayatı tehlıken var dıyor ben ıse sadece o çok küçük ama diyorum ağlaya ağlaya ( şuan bıle zor yazıyorum ) annem aklıma gelıyor dırek annemı arıyorum zaten onlarda benı zıyarete gelıyorlarmıs dogumhanede kaldıgım ıcın refakatcı kabul etmıyolardı
ağlaya ağlaya anne cabuk gel benı sezaryena alıyorlar dıyorum baskada bırsey demıyorum telefonu kapattım eşimi aradım benı sakınlestırmeye çalısıyor ama nafile , herkes apar topar geldı ben dogumhaneden dısarı çıkıyorum tam karsımda annem sarılıyorum benı goturun burdan baska hastaneye ben dogum yapmıcam dıyorum o ara doktorlar hemsıreler benı arıyorlarmıs kaçtım sanmıslar doktorum benı gorunce sen hazırlanmadın mı daha dedı , ben ağlamaktan konusamıyorum tabı annemın babamın esımın ısrarlarıyla zar zor o dguma gırdım süreklı dua okuyorum bebegımle konusuyorum annecım ne olur benı bırakma kavusacagız dıyorum
Ve 06 aralık 2016 19:40 da kızım 1450 gram 42 cm ile dünyaya merhaba diyor kızımın ağlama sesını duyorum hemsırelere yalvarıyorum ne olur gosterın bana dıye ama kımse gostermedı
Ben çok kanamam oldugu için 4 gun hastanede yatıyorum kan takvıyesı yapıyolar .
Ve sonra 39 günlük yogun bakım küvoz maceramız başlıyor.
Çok şükür kızım şuan 17 aylık çok yaramaz bir cadıtotosu 5 dk yer gormuyor 
Çok zor zamanlar atlattık kızım dogudugu zaman yüzde 50 yaşama sansı vermısler eşim öyle diyor sonrada haberım oldu bunlardan , annelık hıssımı artık bılmıyorum ama kızımın beni bırakacagını hiç düşünmedım ve hissetmedım de çok şükür şuan kollarımda
Kusura bakmayın bıraz uzun oldu hakkınızı helal edın
:cicek:
Hamile olduğumu öğrendiğim an çok sevinmiştik eşimle çünkü bir bebeğimiz olsun çok istiyorduk , o an dünyalar bizim oldu
Kızımı öğrendiğimde haftalıktı .İlerleyen haftalarımda sorunlarım başladı , düşük tehlikemin oldugunu söyluyordu her gittiğim doktor ve ben bu ilk 3 ayı hep yatarak geçirdim ,iğnelerle ilaçlarla hatta 2 gün hastanede yattım .
5 ayımdan sonra ödemlerim oluşmaya başladı ayaklarım haddınden fazla şişti üzerine basamayacak şekilde oldu , tabi bana normal geliyor her hamıle bayanda olan şeyler diyorum ki keşke o düşğncede olmasaydım
30+2 günlükken bebeğimin hareketlerınde azalma hissettim çok hareketli bir bebekti beni endişeye düşürdü çikolata yiyorum sol tarafıma yatıyorum sadece çok az hareket ediyordu . 30+6 iken eşimle bir arkadasımızdan oturmadan eve geldiğimizde kanamam olduğunu hissettim zaten hamılelıgımın ilk başından beri hep bu sorunları yaşadıgımız için eşimle hemen en yakın hastaneye gittik ,
Doktor hiç bir problem yok bebek gayet sağlıklı diyince içimize su serpilmişti , ancak doktorun banaa karşı bakışlarını hiç unutmam ne kadar çok şişmişsin bu normal değil dedi gel tansıyonu ölçelim diyince tekrar içime sıkıntılar düştü , Oysakı kendi doktorum bunu farkedip hiç umursamadı bile
Tansıyonumu ölcünce 16/9 çıktı tansiyon düşürücü serum takıp bırazcık sakınleştırdı benı (oysa nerden bilebilirdim dogumuma sadece 3 gün kaldıgını )
o zaman biraz daha içime su serpilmişti doktor bana yansıtmadı ama eşime direk hiç vakit kaybetmeden araştırma hastanesıne gidin demiş , eşimde bana uygun bir dille anlatmaya çalıstı stres yapmamayayım diye ama artık birşeylerın ters gıttıgını anladım evimize geldik saat gecenın 2 si ben çanta mı hazırlıyorum ne olur ne olmaz diye daha sonra duşumuda alıp eşimle araştırma hastanenın yolunu tuttuk
hastaneye geldiğimizde muayne oldum doktor direk bana gebelik zehırlenmesı gecırıyorsun senın yatısını yapıyorum dedı ben tabi zor tutuyorum ağlamamak için kendımı bır yandan da düşünüyorum hıc duymadım bu gebelık zehırlenmesı ne olakı ? ve neden benım başıma geldıkı . hiç aklıma gelmıyor erken doğum yapacagım diyorum kendı kendıme bır kaç gun yatarım sonra herşey yoluna gırer bende evıme giderim dıye dusunuyorum
31+2 günlük oldum nst ye girmem için çağırdılar benı kimse birşey demıyor nst sonuc ıcın ıyı cıktı dıyıp geçıstırıyorlar bende odama gidip annemı aradım hersey gayet ıyı bır kac gune cıkarım dıyorum anneme
akşam oldu tekrar nstye alındım , bebeğim o an hıc tekmelemedıgı kadar tekmeledı sankı oda anladı aynı bedende son dklarımız oldugunu
Odama gıttım tekrar nst sonrası sırt agrım oldugu ıcın uzandım 10 dk sonra hemsıre gırdı onundekı kagıtlarla ugrastı biraz sonra dönüp bana hazırmısın senı sezaryena alıyoruz dedı
beynımden vurulmusa döndum ne yapacagımı sasırdım heralde şaka yapıyo dedım bana kımse bırsey demedı bılmıyorum dedım sızın yanlısınız var dedım
korıdora dogru yurumeye basladım ağlaya ağlaya birilerini arıyorum bu yanlısı düzeltmelerı ıcın tam o an benı amelıyat edecek doktorumla karsılasıyorum niye ağlıyorsun sen dıyor , sezaryene alınacakmısım öyle dedıler dıyorum o senmıydın dıyor bana demek kı önceden kararlastırılmıs en son benım haberım oldu
Evet diyor sen ve bebegın tehlıkede acıl sezaryene alınman gerekıyor hayatı tehlıken var dıyor ben ıse sadece o çok küçük ama diyorum ağlaya ağlaya ( şuan bıle zor yazıyorum ) annem aklıma gelıyor dırek annemı arıyorum zaten onlarda benı zıyarete gelıyorlarmıs dogumhanede kaldıgım ıcın refakatcı kabul etmıyolardı
ağlaya ağlaya anne cabuk gel benı sezaryena alıyorlar dıyorum
baskada bırsey demıyorum telefonu kapattım eşimi aradım benı sakınlestırmeye çalısıyor ama nafile , herkes apar topar geldı ben dogumhaneden dısarı çıkıyorum tam karsımda annem sarılıyorum benı goturun burdan baska hastaneye ben dogum yapmıcam dıyorum o ara doktorlar hemsıreler benı arıyorlarmıs kaçtım sanmıslar doktorum benı gorunce sen hazırlanmadın mı daha dedı , ben ağlamaktan konusamıyorum tabı annemın babamın esımın ısrarlarıyla zar zor o dguma gırdım süreklı dua okuyorum bebegımle konusuyorum annecım ne olur benı bırakma kavusacagız dıyorum Ve 06 aralık 2016 19:40 da kızım 1450 gram 42 cm ile dünyaya merhaba diyor kızımın ağlama sesını duyorum hemsırelere yalvarıyorum ne olur gosterın bana dıye ama kımse gostermedı
Ben çok kanamam oldugu için 4 gun hastanede yatıyorum kan takvıyesı yapıyolar .
Ve sonra 39 günlük yogun bakım küvoz maceramız başlıyor.
Çok şükür kızım şuan 17 aylık çok yaramaz bir cadı
totosu 5 dk yer gormuyor Çok zor zamanlar atlattık kızım dogudugu zaman yüzde 50 yaşama sansı vermısler eşim öyle diyor sonrada haberım oldu bunlardan , annelık hıssımı artık bılmıyorum ama kızımın beni bırakacagını hiç düşünmedım ve hissetmedım de çok şükür şuan kollarımda
Kusura bakmayın bıraz uzun oldu hakkınızı helal edın
:cicek: