Bugün kızmasının da iyi bir şey olduğunu, çünkü kıskanma durumu olduğunu söyler. Yavaş yavaş mutlulukları gölgelenmeler yaşar; ama onlar aldırış etmemeye kararlıdırlar…
Son haftalar yaklaşmaktadır artık ve arşiv düzenleme bitmiş, sürekli olarak Musa’nın öğrettikleriyle ve fiş işlemleriyle uğraşıyordur Ezel. Her gün onlar için çok eğlenceli geçerken Malik hoca Ezel’i odasına çağırır ve artık stajının bittiğini ve istediği zaman çıkıp gidebileceğini söyler.
Ezel bir ayı evde geçirdikten sonra okul açılır ve kızlara büyük bir heyecanla her şeyi sil baştan anlatır.
Musa, artık dayanamayıp annesine durumu söyler ve Ezellere gönderir. Ezel telaşlı ve heyecanlıdır, annesi sadece durumdan haberdardır… Misafirleri ağırlarlar ve Musa’nın annesi giderken ‘İnşallah bir daha geliriz.’ Diyerek ayrılır…
Çok geçmeden Ezel’in bu mutluluğu gölgelenir. İş erindeki İlhan’ın yalanları Musa’ya karşı sevgisinin azalmasına yol açarken, Musa’nın acele acele evlenmek istemesi O’nu üzmeye ve korkutmaya başlamıştır. Halbuki staj sonrası dahi her cumartesi buluşmak görüşmek mutlu ediyordu ikisini de; ama Musa saflığına yenik düşmüş ve İlhan’ın söylediği her yalan için Ezel’i sorgulamaya başlamıştır. Bu durum O’nu iyice sıkmaya başlamıştır.
Bir Hayal Kurarak yola çıkan Ezel, yolu yarıda bırakır; çünkü İlhan’ın söylediği yalanlar onu hem stajından etmiştir, hemde Musa’nın saflığının büyük bir saçmalığa dönüşüp aralarını bozmasına sebep olmuştur. Hayatın sürekli yonttuğu, mutluluğa hasret biri olarak HAYALlerden uzaklaşmış halde kendini bulan Ezel, artık pes etmeye karar vermiştir.
Ama bu durum önündeki bir yıl boyunca okul hayatını etkileyecektir. Sadece okul değil hayata bakış açısını bir kez daha YEMİN ile sürdürmeye çalışmasını sağlayacaktır…
Ezel yine yorgun, Ezel yine üzgün…
Yine çok görüldü Ezel’e mutluluk, huzur ve sevgi…
Ezel yine başladı günlük sayfalarında YEMİN etmeye, yalnızlık yine kapısını çalmaya geldi…
Ama en güzeli, ölümsüz olarak yaşattıkları dostluklarıydı.
Bu durumu üzerinde atması için hiçbir yardım görmese de DOSTlarında, yine de iyi ki varlardı…