Balıkesir'de Ali Şuuri İlkokulu karşısındaki boşlukta eski ayakkabı tamircisi kır pala bıyıklı Cevdet(Alkalp) dede vardı Bir akşam üstü sohpetinde konu Çanakkale'ye gelince ağlayarak anlatmaya başladı.Rahmetli babam hafız Ali Çanakkale'de kaldığında anamın karnında yedi aylıkmışım.Onu hiç tanımadım.Bi fotoğrafı bile yoktu. O günler çok zor günlerdi. Seferberliğin sıkıntıları Kuvayi Milliye zamanı işgal yılları , kurtuluş yokluk sıkıntı... çocukluğumuz hep ekmek peşinde sıkıntıyla geçti.Ama anam,benim çocukluğumdan itibaren her sokağa çıkışta, nereye giderse yanıma gelir ve 'oğlum, ben pazara gidiyorum.Baban gelirse beni hemen çağır ha! ..' ya da 'ben komşuya gidiyorum, baban gelirse beni hemen çağır ha!...' derdi.. Anam babamı her zaman bekledi durdu. Büyüdüm,dükkan açtım anam yine her biyere gidişte dükkana gelir ; gideceği yeri söyler ve 'Baban gelirse çağır ha!..' diye eklerdi.Aradan yıllar geçti anacığım ihtiyarladı. Gene hep değneğini kaparak bana gelir 'Baban gelirse beni çağır ha!..' diye tembihlerdi.Günü gelip ağırlaştığında,ölüm döşeğindeyken bizimle helalleşti.
'Bana iyi baktınız, hakkınızı helal edin ' dedi.
Sonra bana döndü ve yavaşça 'Baban gelirse annem hep seni bekledi de 'dedi.
Birden irkilerek doğruldu ve kapıya doğru gülümseyerek,
'Hoşgeldin bey, hoşgeldin' diyerek ruhunu teslim etti...
'Bana iyi baktınız, hakkınızı helal edin ' dedi.
Sonra bana döndü ve yavaşça 'Baban gelirse annem hep seni bekledi de 'dedi.
Birden irkilerek doğruldu ve kapıya doğru gülümseyerek,
'Hoşgeldin bey, hoşgeldin' diyerek ruhunu teslim etti...
