N
nuran34
Misafir
AFFET RABB’İM... AFFET.
Aklımın, mantığımın; tutulduğu bir anda,
Bir gaflet sırasında ve zayıf bir anımda;
Nefsim; şaha kalkıp da, beni savurduğunda,
Sinirlerim kabarıp, çakmak- çakmak çakınca;
Şeytanlar ile cinler, etrafımı sarınca,
Alev, alev dolaşan.. “bu güç, nedir? Kanımda!..”
Sürç-ü lisan’ımın sebebi!.. Korkunç bir hiddet,
Birden başladı, birden gelişti.. bu felâket;
Vücudum oldu, bir “ateş topu!.” Gel de, sabret...
En Büyük KUTSAL’a(!), küstahça.. ettim ihanet;
Bilemedim.. Nasıl başladı, gelişti.. bu dert,
En büyük suçu işledim!.. “RABB’İM, SEN; beni, affet...”
Bir şimşek çaktı.. tepeden, tırnağa.. fethetti,
Bütün zerrelerimi;, teker, teker inletti;
Bu günahım, bana; nefsimi, padişah etti,
Ruhum, bir tutsak oldu! Vicdanımsa kahretti;
Belim, iki büklüm; dizimde dermanım bitti,
Birden, neye uğradım?.. Ben. “Bu, nasıl bir dertti?..”
Eyvah!.. Çaresiz bir illetin firâkındayım,
Cehennem’lere savrulmanın şafağındayım;
Hangi kapıya gidip, tokmağını çalayım,
Bu suçdan kurtulmam için, nasıl yalvarayım;
Çünkü; “affı güç bir GÜNAH ile başbaşayım,”
Bu, “taşınmaz yük” ile; “Ya! Ben nasıl yaşarım?..”
Keşke!.. Hiç, doğmayıp da; Dünya’ya, gelmeseydim,
Ben, benden geçip; zelil duruma, düşmeseydim;
Bütün “şer güçleri”ne de, hizmet etmeseydim,
TÖVBE!!! “Bu seferde; ben, RAHMAN’ı bilemezdim;”
RAHİM’den; belki! “AF” müjdesini alamazdım,
Sonuçta: “ALLAH’U EKBER’i, kavrayamazdım!..”
SONSUZ OLAN AFFIN’LA; birden, aklıma geldin,
“Günahları, sevaba; tevil eden, YALNIZ SEN’sin;”
Kul’u, affetmek, SEN’in Hakkın.. Çünkü: SEN, RABB’ sın,
Böylece; affolan kul, yaptığından utansın!..
Nefsin; hatasını, bir daha tekrarlamasın;
Ben, şimdi; her zerrem ile, “affına muhtacım...”
Kul’lar; hata edip, suç işler.. günaha girer,
Göze görünmez güçler! Kuluna, yardım eder;
Kulun. “Şimdi çarersiz. SEN’den, bir yardım bekler,”
Bu çapdaki günahı! Ancak, “ALLAH affeder,”
SEN; affettiğin an, bu kulun “ BAYRAM’a eder”
Af’fa kavuşmanın sevinciyle, “SECDE eder...” (inşaAllah)
