Allah Resulünün hayata yön veren davranışları
Cabir bin Abdullah (ra) anlatıyor: “Resulullah (sav)’dan bir şey istenilsin de o yok desin, bu asla vaki değildir”
Enes bin Malik (ra) şöyle söylüyor: “Resulullah’tan bir şey istendi mi varsa verir, yoksa sükût eder, yok demezdi” Hatta Resulullah bizzat muhtaç olduğu bir dönemde bile istendiğinde yine verirdi.
Sehl bin Sad (ra) anlatıyor: “Bir kadın dokuduğu kumaşı Resulullah’a getirdi ve; ‘Bunu size giydirmek için kendi ellerimle dokudum’ dedi. Efendimiz (sav) kumaşı aldı, ona ihtiyacı vardı. Giydikten sonra tekrar yanımıza geldi. O sırada Ashab tan biri geldi ve: “Ne güzel kumaş, bunu bana verseniz ya Resulullah dedi.
Efendimiz (sav): “Olur” vereyim dedi. Biraz oturduktan sonra evine gitti ve kumaşı çıkarıp, o adama göndertti. Ashabı Kiram, o adama: “İyi yapmadın, peygamber buna ihtiyacı olduğu için giymişti. Hz. Peygamber’in kendisinden isteyenleri boş çevirmediğini bildiğin halde niye istedin, diye kızdılar.
Efendimizden kumaşı isteyen adam da: “Ben onu giymek için değil, kendime kefen yapmak için istedim” dedi.
Resulullah, hediyeleşmeyi tavsiye etti
Hz. Aişe annemiz şöyle rivayet etmiştir: “Resulullah (sav), hediye kabul eder ve hediye verirdi”
Taberani’nin bildirdiğine göre, Ashabtan birisi bir gün Allah Resulüne: “Hediyeyi kötü görür müsünüz?” diye sorar. Cevap olarak efendimiz (sav) şöyle buyurur: “Ben bir koyun parçası yemeğine çağrılsam, giderim. Bana bir parça hediye edilse (küçük görmez) kabul ederim”
Ebu Hureyre’nin haberine göre: Resulullah (sav) efendimize, ailesi haricinde bir yerden yemek getirildiği zaman; “Bu hediye midir, yoksa sadaka mı?” diye sorardı. Sadakadır, cevabı verilirse, ashabına: “Siz yiyiniz” buyururdu. Eğer “Hediyedir” denilirse, oturur ashabıyla birlikte yerdi.
Resulullah’ın, ashabın hediyelerini kabul etmesi, ashabı için büyük sevinç vesilesi olurdu. Hediyesi kabul edilmeyenler ise, büyük üzüntü duyarlardı.
İbn Abbas (ra) anlatıyor:
Sab bin Cessame, “Ebva” da bulunduğu sırada, Resulullah’a bir güçlü bir eşek hediye etmişti. Resulullah (sav) bunu kabul buyurmadı. Bunun üzerine Sab’ın yüzünde beliren üzüntü ve teessürü, Hz. Peygamber: “Biz hediyeni reddetmiyoruz, ne yapalım ki ihramda bulunuyoruz” buyurarak Sab’ı teselli etmişti.
Enes bin Malik (ra)’ın belirttiğine göre, Resulullah (sav); İnsanlar arasındaki dostluk ilişkilerini hediye ile geliştirmeyi tavsiye ederdi.
Efendimiz (sav), hediyenin küçük görülmesini hiç tasvip etmezdi. Şöyle buyurdu: “Hiçbir kadın, bir koyun parçası olsa bile, komşu kadının vereceği hediyeyi küçük görmesin” (vereceğini de küçük görerek vermemezlik etmesin)
İyiliği sadece iyilere yapmazdı
Resulullah (sav) ikram ve ihsanda “İyi, temiz Müslüman” aramazdı. Yani iyiliği sadece iyilere yapmaya kalkmazdı.
Amr bin Tağlip anlatıyor: “Resulullah’a ganimet malı getirildi. Bunları dağıttı. Bazılarına verdi, bazılarına vermedi. Kendilerine bir şey vermediklerinin hoşnutsuzluklarını duyunca şöyle buyurdu: “Ben bazılarına veriyor, bazılarını bırakıyorum; fakat vermediğim kimse verdiğimden bence daha sevgilidir. Bazılarının kalplerinde sabırsızlık gördüğüm için veriyorum, bir kısımlarını da Allah’ın kalplerine koyduğu kanaate havale ediyorum” buyurdu. Amr bin Tağlip der ki; “Vallahi, Peygamber (sav)’ın hakkımda sarf ettiği bu söz, en kıymetli mallara malik olmaktan daha sevgilidir”
“Mümin biliyorum deme, Müslim biliyorum de”
Sad bin Ebu Vakkas (ra), kendisinin hazır bulunduğu bir mecliste, Resulullah (sav)’ın bazı insanlara ikramda bulunduğunu, ancak içlerinden en beğendiği bir kişiye vermediğini görünce; “Ey Allah’ın Resulü, falanı niçin bıraktın, vallahi ben onu mümin biliyorum” dediğini söyler. Sad bin Ebu Vakkas’ın; “Ben onu mümin biliyorum” cümlesini, efendimiz “Müslim biliyorum, de” şeklinde üç defa düzeltmiştir. En sonunda Peygamber efendimiz (sav): “Ey Sad, başkasını daha çok sevdiğim halde, bazen bir adama yüz üstü cehenneme atılmasın diye bir şeyler veririm” buyurmuştur.
Cabir bin Abdullah (ra) anlatıyor: “Resulullah (sav)’dan bir şey istenilsin de o yok desin, bu asla vaki değildir”
Enes bin Malik (ra) şöyle söylüyor: “Resulullah’tan bir şey istendi mi varsa verir, yoksa sükût eder, yok demezdi” Hatta Resulullah bizzat muhtaç olduğu bir dönemde bile istendiğinde yine verirdi.
Sehl bin Sad (ra) anlatıyor: “Bir kadın dokuduğu kumaşı Resulullah’a getirdi ve; ‘Bunu size giydirmek için kendi ellerimle dokudum’ dedi. Efendimiz (sav) kumaşı aldı, ona ihtiyacı vardı. Giydikten sonra tekrar yanımıza geldi. O sırada Ashab tan biri geldi ve: “Ne güzel kumaş, bunu bana verseniz ya Resulullah dedi.
Efendimiz (sav): “Olur” vereyim dedi. Biraz oturduktan sonra evine gitti ve kumaşı çıkarıp, o adama göndertti. Ashabı Kiram, o adama: “İyi yapmadın, peygamber buna ihtiyacı olduğu için giymişti. Hz. Peygamber’in kendisinden isteyenleri boş çevirmediğini bildiğin halde niye istedin, diye kızdılar.
Efendimizden kumaşı isteyen adam da: “Ben onu giymek için değil, kendime kefen yapmak için istedim” dedi.
Resulullah, hediyeleşmeyi tavsiye etti
Hz. Aişe annemiz şöyle rivayet etmiştir: “Resulullah (sav), hediye kabul eder ve hediye verirdi”
Taberani’nin bildirdiğine göre, Ashabtan birisi bir gün Allah Resulüne: “Hediyeyi kötü görür müsünüz?” diye sorar. Cevap olarak efendimiz (sav) şöyle buyurur: “Ben bir koyun parçası yemeğine çağrılsam, giderim. Bana bir parça hediye edilse (küçük görmez) kabul ederim”
Ebu Hureyre’nin haberine göre: Resulullah (sav) efendimize, ailesi haricinde bir yerden yemek getirildiği zaman; “Bu hediye midir, yoksa sadaka mı?” diye sorardı. Sadakadır, cevabı verilirse, ashabına: “Siz yiyiniz” buyururdu. Eğer “Hediyedir” denilirse, oturur ashabıyla birlikte yerdi.
Resulullah’ın, ashabın hediyelerini kabul etmesi, ashabı için büyük sevinç vesilesi olurdu. Hediyesi kabul edilmeyenler ise, büyük üzüntü duyarlardı.
İbn Abbas (ra) anlatıyor:
Sab bin Cessame, “Ebva” da bulunduğu sırada, Resulullah’a bir güçlü bir eşek hediye etmişti. Resulullah (sav) bunu kabul buyurmadı. Bunun üzerine Sab’ın yüzünde beliren üzüntü ve teessürü, Hz. Peygamber: “Biz hediyeni reddetmiyoruz, ne yapalım ki ihramda bulunuyoruz” buyurarak Sab’ı teselli etmişti.
Enes bin Malik (ra)’ın belirttiğine göre, Resulullah (sav); İnsanlar arasındaki dostluk ilişkilerini hediye ile geliştirmeyi tavsiye ederdi.
Efendimiz (sav), hediyenin küçük görülmesini hiç tasvip etmezdi. Şöyle buyurdu: “Hiçbir kadın, bir koyun parçası olsa bile, komşu kadının vereceği hediyeyi küçük görmesin” (vereceğini de küçük görerek vermemezlik etmesin)
İyiliği sadece iyilere yapmazdı
Resulullah (sav) ikram ve ihsanda “İyi, temiz Müslüman” aramazdı. Yani iyiliği sadece iyilere yapmaya kalkmazdı.
Amr bin Tağlip anlatıyor: “Resulullah’a ganimet malı getirildi. Bunları dağıttı. Bazılarına verdi, bazılarına vermedi. Kendilerine bir şey vermediklerinin hoşnutsuzluklarını duyunca şöyle buyurdu: “Ben bazılarına veriyor, bazılarını bırakıyorum; fakat vermediğim kimse verdiğimden bence daha sevgilidir. Bazılarının kalplerinde sabırsızlık gördüğüm için veriyorum, bir kısımlarını da Allah’ın kalplerine koyduğu kanaate havale ediyorum” buyurdu. Amr bin Tağlip der ki; “Vallahi, Peygamber (sav)’ın hakkımda sarf ettiği bu söz, en kıymetli mallara malik olmaktan daha sevgilidir”
“Mümin biliyorum deme, Müslim biliyorum de”
Sad bin Ebu Vakkas (ra), kendisinin hazır bulunduğu bir mecliste, Resulullah (sav)’ın bazı insanlara ikramda bulunduğunu, ancak içlerinden en beğendiği bir kişiye vermediğini görünce; “Ey Allah’ın Resulü, falanı niçin bıraktın, vallahi ben onu mümin biliyorum” dediğini söyler. Sad bin Ebu Vakkas’ın; “Ben onu mümin biliyorum” cümlesini, efendimiz “Müslim biliyorum, de” şeklinde üç defa düzeltmiştir. En sonunda Peygamber efendimiz (sav): “Ey Sad, başkasını daha çok sevdiğim halde, bazen bir adama yüz üstü cehenneme atılmasın diye bir şeyler veririm” buyurmuştur.
